Recenzja płyty: Florence + The Machine, „How Big, How Blue, How Beautiful”

Najbardziej przekonująca jak dotąd propozycja Florence.

Wielkość Florence Welch, ciągle młodej (28 lat), ale już utytułowanej angielskiej wokalistki, stała się dogmatem dla jednych, dla innych – powodem do drobnych złośliwości. Ktoś na przykład zauważył, że jej grupa Florence + The Machine gra muzykę dla ludzi, którzy nie słuchają muzyki. Jest w tym coś – o tyle, że jej trzecia płyta „How Big, How Blue, How Beautiful” dla wielu osób może być jedynym albumem, który kupią przez cały rok. I nie ma w tym nic wstydliwego, bo śpiewane potężnym głosem w stylu Stevie Nicks mają w sobie melodyjność i uniwersalność. Przede wszystkim jednak Welch najwyraźniej próbuje zająć gigantyczne terytorium określone cztery lata temu przez sukces jej rówieśniczki Adele. Sygnalizują to takie fragmenty płyty, jak bombastyczny, pop-rockowy utwór „What Kind of Man”. Wrażenie rywalizacji pogłębia fakt, że w pracy nad muzyką obu wokalistek mijają się ci sami brytyjscy producenci. Trzeba jednak przyznać, że „How Big...” wydaje się najbardziej przekonującą jak dotąd propozycją Florence, a misterne aranżacje instrumentów dętych autorstwa Willa Gregory’ego zrobią wrażenie nawet na złośliwcach.

Florence + The Machine, How Big, How Blue, How Beautiful, Island