Udany, choć zapowiedzi reżysera o mistycznym, prawosławnym odczytaniu świetnej komedii o pannie na wydaniu i jej niewydarzonych kandydatach na mężów okazały się mocno na wyrost. Piękna, ascetyczna scenografia z lustrem zawieszonym nad wyciemnioną głębią sceny, w którym niczym kolorowe obłoki odbijają się bohaterowie, oraz wspaniale śpiewający cerkiewne psalmy pięcioosobowy chór miały przenieść ziemskie zmagania bohaterów w sferę boską, ale w rzeczywistości funkcjonują trochę obok toczącej się na proscenium komedii charakterów. Aktorzy grają formalnie, co jest miłą odmianą od panującego na naszych scenach realizmu. Inspiracją była maniera XIX-wieczna: przerysowane gesty i sposób artykulacji, brak czwartej ściany, dystans do roli, z czym współgrają kostiumy rodem z operetki i sztuczne nosy. Najgłośniejsi i najbardziej widowiskowi są: złośliwy chochlik Koczkariew Łukasza Lewandowskiego, rozchichotana, naiwna Agafia Tichonowna Karoliny Gruszki oraz rozzłoszczony Jajecznica Mirosława Zbrojewicza. Jednak najciekawszą, najbardziej wycieniowaną i współczesną postać tworzy Marcin Bosak. W czasach, gdy cała Europa, z Polską włącznie, żyje sporami o związki partnerskie, status małżeństwa i możliwość ślubów par jednopłciowych, Podkolesin Bosaka zwraca uwagę na rosnącą grupę singli: przywiązanych do wolności, przerażonych perspektywą zaangażowania emocjonalnego i podjęcia zobowiązania na całe życie.
Mikołaj Gogol, Ożenek, reż. Iwan Wyrypajew, Teatr Studio w Warszawie