Król Edyp” z Dramatycznego to kryminalna historyjka dla gimnazjalistów. Bo chyba tylko oni będą w stanie z zapartym tchem śledzić, jak Edyp przez prawie dwie godziny szuka odpowiedzi na pytanie, kto zabił jego poprzednika na tronie Teb. Ci, którym przynajmniej hasło „kompleks Edypa” obiło się o uszy, nie dostaną nic ponad żmudne, nudne śledztwo w sprawie, której rozwiązanie jest znane od 2,5 tys. lat. Nie ma pytań o los, fatum, wolność jednostki. Zamiast tego jest miotający się, współczesny, bo w garniturze, histeryczny polityk, który w ciężkich chwilach składa głowę na piersiach żony-matki (w roli Edypa Sławomir Grzymkowski). Otacza go apatyczny tłumek – połączenie manifestującego na placach społeczeństwa i rapującego chóru. Machająca do tłumku Jokasta Haliny Skoczyńskiej to wersja Jackie Kennedy, kapłan jest katolickim księdzem, posłaniec, który zna tajemnicę przeszłości Edypa, wygląda jak skrzyżowanie peerelowskiego urzędnika z Inspektorem Gadżetem, a całość rozgrywa się na i pod balkonem przypominającym balkony Teatru Dramatycznego. Pozbawione głębszego sensu, za to pełne powierzchownych odwołań do rzeczywistości i takiegoż aktorstwa spektakle powoli stają się specjalnością Dramatycznego.
Sofokles, Król Edyp, reż. Jakub Krofta, Teatr Dramatyczny w Warszawie