Bratanek sprzed sztalugi
Recenzja wystawy „Złoty wiek malarstwa węgierskiego 1836–1936”
Gdy przed dwoma laty zaczęto przygotowywać tę wystawę, zapewne nikt nie sądził, jak gładko zgra się z obecnymi politycznymi sojuszami naszych rządzących. Ale ponieważ to wystawa historyczna, bardziej zasadne wydaje się odwołanie do starego powiedzenia o Polaku i Węgrze – i sprawdzenie, czy poza bitką i szklanką łączyła ich może także sztuka. Tym bardziej że wystawa dotyczy epoki, którą w rodzimym malarstwie także moglibyśmy określić mianem „złotego wieku”. Cóż, Węgrzy pod butem Habsburgów radzili sobie całkiem dobrze, więc i ich sztuka w XIX w. raczej nie krzepiła serc, tylko zajmowała się pięknem w czystej postaci. Później punktów stycznych pojawia się coraz więcej, bo i my, i oni dość konsekwentnie podążaliśmy od kulturowego prowincjonalizmu ku przynależności do wielkiej europejskiej rodziny artystycznej. Paralel zdradzał nie będę, a przyjemność ich odkrywania zostawię tym, którzy zdecydują się zwiedzić wystawę. Napiszę tylko, że to ekspozycja dość duża (90 obrazów), ułożona wyłącznie z dzieł dobrych, bardzo dobrych, a nawet wybitnych, pochodzących z dwóch źródeł. Pierwszym są zbiory Węgierskiej Galerii Narodowej, a drugim – zbiory największego tamtejszego kolekcjonera prywatnego Gábora Kovácsa. Odkrywanie malarstwa węgierskiego, które ciągle jest w Polsce słabo znane (może wyjątkiem jest, także reprezentowany na wystawie, Mihály Munkácsy), to – zapewniam – duża estetyczna frajda.
Złoty wiek malarstwa węgierskiego 1836–1936, Muzeum Narodowe w Krakowie, do 22 stycznia 2017 r.