Dzieciństwo to jeden z najważniejszych okresów w naszym życiu. Wiedza o tym, jakie mamy zdolności, co umiemy i potrafimy, formuje się właśnie wtedy. To też okres, w którym najistotniejszy wpływ na naszą wiedzę o sobie mają najbliżsi: rodzice, dziadkowie i nauczyciele. Ich słowa pozostają z nami czasem na długo.
Nie zawsze jednak łatwo dzieciom dogadać się z dorosłymi. Nierozwiązane konflikty z przeszłości ciągną się czasem za nami, nie pozwalając wyjść z tego zaklętego kręgu zależności.
Co potencjalnie może pozostawić zadrę w sercu dziecka? Czego dzieci nigdy nie zapomną swoim rodzicom?
1. Czasu, kiedy czuły się bezpiecznie lub bardzo niepewnie.
Jako dzieci mamy najsilniej wykształconą pamięć emocjonalną. A to znaczy, że najlepiej zapamiętujemy to, co budzi w nas najsilniejsze emocje.
W momentach najbardziej emocjonujących nasz mózg zbiera jak najwięcej informacji, zapisuje nawet rzeczy zupełnie niepotrzebne, wszystko. Niektóre się z czasem wytrą, część pozostaje. Zwłaszcza te chwile, kiedy czuliśmy się bezpiecznie lub przeciwnie, bardzo niepewnie.
To te chwile, kiedy dorośli mówią: nie potrafisz, nie umiesz, jesteś zdolny, ale leniwy. One stają się elementem wiedzy o sobie, którą w przyszłości będzie bardzo trudno zmienić, bo towarzyszy nam wtedy przekonanie, że brak poczucia wartości nie ma swojego początku: od małego taki byłem i większość ludzi o tym mi mówiła.
2. Chwil, w których poświęcasz im całą swoją uwagę.
Dzieci mierzą rodzicielską miłość do nich przede wszystkich tym, ile czasu od dorosłych otrzymują. Takiego czasu nierozdzielonego, niepodzielnego, dla rodzeństwa, partnera, innych osób. I takie momenty zapamiętujemy do końca życia, prawda?
To ważne zwłaszcza w wieku, kiedy rodzice są naszym głównym punktem odniesienia, kiedy nie widzimy poza nimi świata. Kiedy coraz ważniejsi stają się rówieśnicy, kiedy w grę wchodzi zainteresowanie płcią przeciwną bądź tą samą, sytuacja się znacząco zmienia.
3. Sposobu, w jaki zwracasz się do swojego partnera.
Niektórzy uważają, że każdy związek składa się tak naprawdę z sześciu osób. Zakochanych oraz ich rodziców.
Dzieci bowiem w dużym stopniu kształtują swoje spojrzenie na związki przez obserwowanie tego, jak w ich domu dorośli okazują sobie czułość, troskę, opiekuńczość. Oczywiście nie jest i nie musi być to – na całe szczęście! – reprodukcja jeden do jednego. Jeśli w rodzinie dochodzi do rozwodu rodziców, nie przekreśla to szansy na to, by dziecko już jako dorosły nie stworzyło wieloletniej, dobrej relacji.