Czasem za tropem idzie się przez 20 km, często w mrozie, po śniegu, w rakietach i z ciężkim plecakiem. Są w Polsce ludzie, co tak chodzą śladami wilków. Nie żeby na nie polować, ale by je badać i chronić.
Stowarzyszeni z wilkiem. Lornetka, przypięty do paska GPS, ale najważniejszy jest instynkt, bo żeby tropić wilki, trzeba myśleć jak one. Wchodząc do lasu, Sabina Pierużek-Nowak nigdy nie szuka ich na oślep. – Patrzę na mapę, wybieram duży, zwarty fragment lasu, rozglądam się wokół i zastanawiam, gdzie, będąc wilkiem, szukałabym bezpiecznego ukrycia przed ludźmi, które miejsca bym znakowała, gdzie bym odpoczywała. Zwykle to się sprawdza.
Chętnych, żeby tak chodzić i w poszukiwaniu wilczych śladów wpatrywać się w ziemię, nie brakuje.
Polityka
6.2015
(2995) z dnia 03.02.2015;
Na własne oczy;
s. 100
Oryginalny tytuł tekstu: "Wyjący z wilkami"
