Po godz. 20.45 przyjrzyjmy się uważnie linii wolnego od drzew i budynków południowo-wschodniego horyzontu, zza którego wyłania się Księżyc. Jego tarcza będzie jakby „nadgryziona” z lewej strony. Tak rozpocznie się zaćmienie. Wraz z nabieraniem wysokości przez naszego satelitę cień Ziemi pochłaniać go będzie coraz bardziej, by o 21.30 rozpocząć fazę całkowitą. Srebrny Glob przybierze krwiste oblicze, a ponieważ wciąż będzie niewysoko nad widnokręgiem, jego „krwistość” powinna być intensywna.
Najdłuższe zaćmienie
Księżyc będzie całkowicie pogrążony w cieniu naszej planety aż do godz. 23.14 – to najdłuższe zaćmienie w XXI w. Jak do tego dojdzie? W przeciwieństwie do zaćmienia Superksiężyca z 28 września 2015 r., kiedy Srebrny Glob znalazł się w perygeum (czyli najmniejszej odległości od Ziemi na swej orbicie), tym razem mamy do czynienia z Miniksiężycem. Nasz satelita znajduje się bowiem w apogeum, czyli w największej odległości od Ziemi – różnica w stosunku do Superksiężyca przekracza 50 tys. km. W tym punkcie Srebrny Glob nieco zwalnia swój ruch wokół Ziemi, zaś jego wizualny rozmiar jest o 14 proc. mniejszy od maksymalnego. Oznacza to, że wędrówka Księżyca w ziemskim cieniu 27 lipca br. potrwa dłużej niż zwykle.
Przy okazji zwróćmy uwagę na barwę i jasność księżycowej tarczy, każde zaćmienie wygląda bowiem inaczej. Zależy to od stanu przejrzystości ziemskiej atmosfery. Jeżeli jest ona nasycona np. pyłami wulkanicznymi, wtedy Księżyc staje się brunatnobrązowy lub głęboko popielaty (czasem wręcz trudno go dostrzec). Przy w miarę czystym powietrzu na Ziemi jej cień odwzorowuje się na księżycowym ekranie odcieniami pomarańczy lub miedzi. Najogólniej mówi się, że podczas całkowitego zaćmienia Księżyc staje się krwistoczerwony.