Otworzono nowy dworzec Poznań Główny, pierwsi pasażerowie skorzystają z odnowionej Warszawy Wschodniej, a tuż przed Mistrzostwami Europy zostanie oddana podróżnym największa dworcowa inwestycja w Polsce - pięknie odrestaurowany Wrocław Główny. Od kilku miesięcy zdecydowanie przyjemniej wsiada i wysiada się na stacji Warszawa Centralna. Wkrótce skorzystamy również z nowego podziemnego dworca w Krakowie.
Polska kolej ma jeszcze mniej powodów do chwalenia się podczas Euro 2012 niż nasze drogi. Remont trasy z Warszawy do Gdańska dopiero przekroczył półmetek i podczas turnieju najszybsze pociągi będą jechać aż pięć godzin. Również wiele innych inwestycji jest niegotowych – między Poznaniem a Wrocławiem prace dopiero nabierają tempa, a podróż z Krakowa do Katowic trwa nadal dwie godziny. Nowoczesne składy New Pendolino przyjadą dopiero za dwa lata, a wiele wagonów jest w opłakanym stanie. Tym bardziej cieszy, że udało się chociaż zdążyć z modernizacją najważniejszych dworców. To tam właśnie wielu kibiców będzie miało pierwszy kontakt z Polską.
Niestety, huczne otwarcia w towarzystwie polityków nie rozwiązuje podstawowego problemu, czyli braku długofalowej strategii. Nie wystarczy dworców zbudować czy wyremontować, trzeba jeszcze mieć pieniądze, aby utrzymać je w najlepszej kondycji przez wiele lat. Tymczasem nadal nie wiadomo, gdzie znaleźć na to środki. To zwłaszcza problem dla mniejszych dworców, bo te największe zarobią na siebie dzięki reklamom oraz wynajmowaniu powierzchni na różne lokale. Ale co się ze stanie z mniejszymi stacjami, które skorzystały na inwestycyjnej ofensywie przed Euro 2012?
Pomysł kontrowersyjnej opłaty dworcowej, doliczanej do biletu, został przez rząd odrzucony. Obawiający się podwyżek pasażerowie mogli odetchnąć z ulgą, ale powodów do radości nie ma, bo problem pozostaje nierozwiązany. Na wsparcie dworców z budżetu państwa szanse są niewielkie, a samorządy też wcale nie prześcigają się w dotowaniu deficytowych stacji. Jeśli kolejarze nie znajdą wystarczających pieniędzy, za kilka lat znów zaczniemy się przed turystami i samymi sobą wstydzić za budynki, którymi dzisiaj tak chętnie się chwalimy.