Osoby głuchoniewidome to ludzie, których wzrok i słuch zostały uszkodzone w różnym stopniu i w różnych momentach życia. Nie są więc w stanie kompensować deficytów wzroku – słuchem ani słuchu – wzrokiem. Część z nich mówi, niektórzy porozumiewają się w języku migowym lub korzystają z alfabetu dotykowego.
W polskich rozporządzeniach dotyczących orzekania o niepełnosprawności nie ma osobnej kategorii głuchoślepoty. Osoby głuchoniewidome są przypisywane do grup inwalidzkich na podstawie stanu bardziej uszkodzonego zmysłu. Jednak ktoś, kto ma umiarkowanie uszkodzony słuch i umiarkowanie uszkodzony wzrok, funkcjonuje znacznie gorzej niż osoba z (tylko) umiarkowanie uszkodzonym wzrokiem. Dlatego osoby pracujące na rzecz ludzi dotkniętych głuchoślepotą zabiegają, aby w takich sytuacjach otrzymywali oni orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności.
Organizacją wyspecjalizowaną w pomocy osobom z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu jest Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym.