Kierowca położnikiem

Po 30 latach pracy z szoferki nie widać już, że drzewa pozbijane są w malownicze plamy, pola pokreślone tyczkami z chmielem, a stawy hodowlane błyszczą jak lustra. Jedzie się raz po płaskim, raz pod górkę, raz wchodzi się w zakręt, raz jest prosto. Potem zjeżdża się do bazy w Biłgoraju, tankuje bak, podbija kartę drogową, zdaje kasę fiskalną i wraca do domu albo na kwaterę. Pada się spać, bywa, że z migającymi przed oczami pasami szos. Tamten piątek miał być taki jak ponad 1,5 tys. pozostałych. I to od początku, kiedy do torby wrzuciło się kanapkę, dojechało do bazy, zrobiło szybką kawę i ruszyło. Najpierw o 10.30 z Biłgoraja do Lublina. Tam trzy godziny postoju, inspekcja transportu, zupa w Barze Kolejowym. Po sygnale z dyżurki zmiana tablicy „Biłgoraj–Lublin” na „Lublin–Lubaczów” i wjazd na stanowisko czwarte. W piątek 24 października 2014 r. o godz. 15.30 w autosanie midi należącym do PKS Biłgoraj było 40 pasażerów, w tym jedna kobieta w siódmym miesiącu ciąży. 17.26 – postój w Biłgoraju Przez 30 lat można się przyzwyczaić, że ludzie siadają tak samo. Młodzież szkolna ładuje się na tylne siedzenia. Jadący albo powracający z pracy wybierają miejsca przy oknie; najpierw patrzą przed siebie, potem przysypiają z głową opartą o szybę. Kobiety w ciąży, świeżo po porodzie, wiozące dzieciaki na szczepienia albo do lekarza zajmują miejsca tuż za kierowcą. Podróżujący do Zamchu pod Lubaczowem – kobieta w ciąży, z 9-letnim synem i teściową – nie różnili się od innych. Siedzieli tuż za kierowcą. Ciężarna przysypiała, teściowa patrzyła w okno, chłopak stukał coś w telefonie. Kiedy w Biłgoraju wyszli odetchnąć świeżym powietrzem, wyczuło się zmęczenie i rozdrażnienie. Mam już dosyć tej jazdy – powiedziała ciężarna, ale nie zezwala się opóźniać odjazdu dla jednej, może i w ciąży, ale przecież zdrowej pasażerki. Na hasło „proszę wsiadać, odjeżdżamy” podniosła się z ławki i z trudem pokonała trzy schodki. Ruszyli punktualnie, o 17.36. Pół godziny później, kiedy zwolnił do 50 km na godzinę, bo akurat wjeżdżali w teren zabudowany, kobieta zaczęła krzyczeć. Najpierw: Jezu, jak boli! Potem: Czuję nóżki. Wreszcie: Pomocy. Podjechał na przystanek. Nigdy nie zwracał na to uwagi, ale teraz zauważył, że z jednej strony była wiata przystankowa, z drugiej szkoła, gdzieś w tle majaczył las. Rzucił okiem na zegarek. O tej porze, a była 18.10, ośrodek zdrowia był nieczynny, pozostawało 999. Z drugiej strony słuchawki usłyszał, że pomoc z odległego o 20 km Tarnogrodu dojedzie za kwadrans. Przypomniało się, choć przez 30 lat za kółkiem nigdy o tym nie myślał, co mówiła jego żona, położna. Można streścić to tak: Kiedy dziecko jest jedną nogą na świecie, trzeba jak najszybciej wyciągnąć resztę. Dla zdrowia nie tylko jego, ale również matki. 18.30 – Łukowa Szkoła–Lubaczów (spóźniony) A rodząca – co nawet jemu, który nigdy nie uczestniczył w porodzie wydało się niepokojące – nagle zamilkła, zwiotczała na pierwszym siedzeniu za kierowcą. Teraz krzyczała tylko teściowa: Panie ratuj, panie ratuj! Krzyczała personalnie do niego. 51-letniego Andrzeja Kordka, ojca czwórki dzieci, kierowcy ze wszystkimi kategoriami prawa jazdy, ze stawką godzinową 8 zł i dodatkiem za delegacje. Pochylił się więc nad ciężarną i robił to, co – jak mu się wydawało – zrobiłaby na jego miejscu żona. Czyli powolnym, okrężnym ruchem, który można porównać do wykręcania śruby ciągnął za wystające nóżki niemowlęcia. Zaniepokoiło go, że kobieta nie ma skurczów, ale uspokoił się, kiedy w świetle trzymanej przez teściową latarki pojawiły się najpierw rączki, potem tułów, wreszcie głowa. Nigdy nie widział tak małego i bezwładnego dziecka. Ważyło niewiele więcej niż litrowy kanister benzyny, jego delikatne ciało w dotyku przypominało gąbkę. Dziecko nie oddychało, miało zamknięte oczy, siniało w oczach. Podniósł je do góry, do światła. Nie dawało znaków życia. Usłyszałby najmniejszy świst w płucach, bo w autobusie panowała cisza, tylko teściowa krzyczała – tym razem Kordek nie wiedział do kogo: Panie ratuj, panie ratuj! Położył więc dziecko na kolanach, delikatnie trzy razy dmuchnął powietrze w usta. Potem delikatnie, też trzy razy, ucisnął jego ciało, na wysokości serca. Ale ono nadal przypominało bezwładną lalkę. Powtórzył masaż, znów bez skutku. Wtedy – gestem, o który sam siebie nigdy by nie podejrzewał, najpewniej podpatrzonym gdzieś w telewizji – podniósł niemowlę do góry i lekko skierował głową w dół. Wtedy dziecko zaczęło płakać, a pasażerowie bić brawo. A on – znów ruchem, który przyszedł znikąd – położył je na piersi kobiety. Powiedział coś w rodzaju: Proszę przytulić synka (bo to był chłopiec), a potem przykrył oboje kraciastym pledem, który od zawsze jest na stanie autobusu. Kiedy po kilku minutach przyjechała karetka pogotowia i lekarz powiedział, że mały będzie żył, Kordek poczuł – co nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się na trasie Lublin–Lubaczów – radość i ulgę. A potem ruszył. Jechało się zgodnie z przepisami, ale przyspieszało tam, gdzie było można, bo przecież gdzieś trzeba było nadrobić te 20 minut opóźnienia. 21.40 – Biłgoraj–Zwierzyniec i z powrotem Do żony zadzwonił dopiero po dwudziestej. Czyli tuż po przyjeździe do Lubaczowa (nadrobiło się spóźnienie). Odebrałem poród – powiedział. Niemożliwe – odpowiedziała. Naprawdę – zapewnił, ale nie było czasu na więcej, bo czekał kolejny kurs, Lubaczów–Biłgoraj, a potem przesiadka na 20-osobowego mercedesa i kurs do Zwierzyńca po wracających z drugiej zmiany w fabryce mebli. I pojechało się, odebrało, zawiozło, podbiło kartę drogową, zatankowało. Powiedziało się nawet żonie, co się zdarzyło (ale krótko, bo dochodziła północ, oczy same się zamykały, a żona nazajutrz wyjeżdżała do pracy do Niemiec). Tyle że tym razem on, Andrzej Kordek, który zawsze po całym dniu w trasie zasypiał jak kamień, nie mógł spać. Martwił się o dziecko. Denerwował się, czy nie zrobił mu krzywdy tym wykręcaniem jak śruby. Zastanawiał, czy kobieta z pierwszego siedzenia za kierowcą doszła do siebie. Był tymi uczuciami zdumiony i zakłopotany. Cały weekend mocował się ze sobą. Posprzątał, ugotował. Z kolegami pogadać nie było jak, bo każdy w swoim autosanie, w swojej trasie. Przełożonym o porodzie mówić też nie było potrzeby, bo przecież nie zakłócił w żaden sposób pracy. No, chyba że któryś z pasażerów wniósłby skargę, wtedy musiałby się ustosunkować. Trochę się przestraszył, że właśnie nadeszła ta chwila, bo w poniedziałek, tuż przed 10 (szykował się do wyjazdu) wezwał go prezes biłgorajskiego PKS. Usiadł przy stole prezydialnym, pani sekretarka p