Wnikliwe reporterskie badania, poczynione w bibliotekach warszawskich i londyńskich, nadwątliły moją wiarę w opowiastkę o jednookim i jednorękim żeglarzu, wodzu i kochanku. Ale przypomnę ją, stosując się do włoskiego porzekadła: se non è vero, è molto ben trovato (jeśli to nie jest prawdziwe, to jednak dobrze wymyślone). Zwłaszcza że można z niej wyciągnąć morał, a w tle jest wspaniałe i jednocześnie pożywne danie. No i rum!
Nelson z wyjątkiem dni, gdy opracowywał strategię wojenną, kiedy nic nie jadał, cenił sobie dobrą kuchnię, był koneserem wykwintnych potraw i dobrych win (oraz pięknych kobiet). Lata całe był kochankiem, a w końcu (po śmierci rywala – dyplomaty) mężem pięknej żony ambasadora w Neapolu, lady Hamilton. Jako 12-latek wstąpił do Royal Navy (królewskiej marynarki brytyjskiej), a w wieku 20 lat uzyskał stopień kapitana. W wojnie z Francją w 1793 r. objął dowództwo okrętu „Agamemnon”. W czasie udanego ataku na Korsykę stracił prawe oko. W 1797 r. został mianowany kontradmirałem. W tym samym roku podczas nieudanego ataku na port Santa Cruz na Teneryfie 25 lipca stracił prawą rękę. Mimo tych uszczerbków na urodzie kobiety za nim szalały. Zawsze na pokładzie jego okrętu zamustrowane były piękne dziewczyny, zwane przez zazdrosną załogę laleczkami admirała.
Po wybuchu kolejnej wojny z Francją Nelson wraz ze swoją flotą znalazł się na Morzu Śródziemnym, gdzie przez dwa lata blokował okręty francuskie zacumowane w Tulonie. W 1805 r. ostatecznie rozgromił połączone floty Francji i Hiszpanii w bitwie pod Trafalgarem, w której sam został śmiertelnie postrzelony w kręgosłup.