Wróciłem niedawno z Bangkoku w ramach akcji „Lot do domu”. Osiadłem na kwarantannie w pustym mieszkaniu na warszawskim Żoliborzu, które odziedziczyłem po zmarłym w zeszłym roku wujku. Żona przywiozła mi duże zapasy, które sukcesywnie spożywam. Prawie codziennie dzwoni do mnie policja. Dwa razy nawet lokalny ośrodek pomocy społecznej pytał, czy czegoś nie potrzebuję, np. psychologa.
Sympatyczna kwarantanna w stolicy
Kwarantanna przebiegałaby całkiem sympatycznie, gdyby nie ból w klatce piersiowej i generalne osłabienie. Ponieważ jednak nie mam wysokiej gorączki, która jest najczęstszym objawem choroby, a kaszel tylko w nocy i mało dotkliwy, postanowiłem te bóle i słabości przeczekać.
Trzy dni temu przyjechała przed blok karetka, wyszli z niej sanitariusze ubrani jak kosmici. Przemknęło mi przez myśl, że to po mnie. Ale nie. Wywieźli kogoś innego. Incydent ów, na pierwszy rzut oka nieprzyjemny, nie wywołał u mnie koronawirusowego stresu. Przeciwnie, odebrałem go pozytywnie – oto państwo, okutane od stóp do głów jak trzeba, działa.
Niestety optymizm nie trwał długo. Dzień później zadzwonili ze stacji epidemiologicznej w Wołominie – w tamtym powiecie jestem zameldowany – z informacją, że w moim samolocie był pasażer z wirusem. Stacja chciała wysłać do mnie ekipę, żeby przeprowadzić test. Kiedy się jednak zorientowali – w toku rozmowy – że odbywam kwarantannę w stolicy, powiedzieli, że to nie ich sprawa, mam się „kontaktować z Warszawą”.