Jeden z katolickich kościołów wschodnich powstały na terenie Syrii i Libanu. Swój początek zawdzięcza św. Maronowi. Niezależność organizacyjną uzyskał ok. VII wieku w okresie sporów teologicznych na Wschodzie. W czasie wypraw krzyżowych przywrócono, nigdy nie zerwaną, łączność z Rzymem. Jego organizacja, z uwagi na początki, oparta jest na klasztorach, a nie diecezjach. Obrządek maronicki, odprawiany częściowo w języku aramejskim, wywodzi się z rytu antiocheńskiego, ale zawiera również elementy liturgii rzymskiej.