Potępiła go Afryka i świat arabski, a Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych jednogłośnie zatroszczyła się, by nie miał dokąd uciec: udzielanie mu gościny byłoby złamaniem prawa międzynarodowego, zamrożono fundusze dyktatora zgromadzone w zagranicznych bankach, sankcje rozciągnięto również na jego kamarylę. Jednocześnie Rada zakazała sprzedaży broni do Libii i poleciła Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu, by wyjaśnił, jakimi sposobami reżim tłumił cywilne demonstracje. Na te rygory, co prawda nie bez sprzeciwów, przystały nawet Rosja i Chiny, które zwyczajowo stoją murem za inkryminowanymi przywódcami. Ich opór osłabł, gdyż do końca lutego przeciwko Kadafiemu zbuntowała się już większość libijskich miast, rebelianci nie dotarli tylko do silnie umocnionego Trypolisu, gdzie okopały się oddziały armii i najemników wierne dyktatorowi – w ostatnich rozpaczliwych przemówieniach Kadafi zapowiadał, że stolica albo będzie jego męczeńskim szańcem, albo przyczółkiem, skąd wyruszy na zdławienie buntu.
Zgodnie z przewidywaniami ruszyła fala uchodźców uciekających przed powszechnym chaosem ogarniającym kraj, w którym przebywało prawie 2 mln cudzoziemców (w tym 1,5 mln z Egiptu, 60 tys. z Bangladeszu, po 30 tys. Chińczyków, Filipińczyków i Tunezyjczyków, 25 tys. Turków, 23 tys. Tajów, 18 tys. Hindusów, 10 tys. Wietnamczyków i wielu innych). Nic dziwnego, że na lotnisku w Trypolisie działy się dantejskie sceny, do portów na wschodzie kraju zawijały okręty azjatyckie i europejskie, a brytyjskie i niemieckie służby specjalne w brawurowych akcjach ewakuowały z pustyń swoich nafciarzy. ONZ ocenia, że na razie Libię opuściło niewiele ponad 100 tys. osób.
Ale są i lepsze wiadomości – do niektórych terenów ogarniętych rebelią wraca spokój, komitety ludowe przejmują lokalną władzę. W Bengazi znów zaczyna działać policja, niebawem mają być otwarte szkoły i uniwersytet. Według różnych szacunków przez dwa tygodnie w Libii zginęło 1–2 tys. osób. A to jeszcze nie koniec rewolucji.