Możecie podziwiać, ale przede wszystkim porozmawiajmy o sprawach ważnych: jak uczynić ten świat lepszym, a na początek – jak naprawić system edukacji. 23-letnia komendantka Camila, jak ją ochrzciły media, absolwentka wydziału geografii uniwersytetu w Santiago de Chile i działaczka młodzieżówki komunistycznej, jest najbardziej znaną twarzą ruchu Oburzonych w Chile.
Chilijski ruch działa dłużej niż Oburzeni w Europie i Ameryce. Przeciwko niedoinwestowaniu szkół publicznych wystąpili w 2006 r. licealiści, a ich bunt przeszedł do historii kraju jako rewolucja pingwinów (od biało-czarnych mundurków szkolnych). Pingwiny obaliły dwóch ministrów, ale wywalczyły niewiele. Dzisiejsze protesty, których liderką stała się komendantka Camila, również zaczęli licealiści – to oni dali przykład starszym, że można i należy oburzyć się na ekscesy kapitalizmu.
Camili Vallejo nie chodzi o drobne korekty, lecz całościową zmianę podejścia do edukacji: nauka i wiedza to nie towary, lecz prawa. Tymczasem dobrą naukę pobiera w Chile zaledwie kilka procent dzieci ze szczytów społecznej drabiny. Reszta uczy się w szkołach, w których nauczyciele zarabiają marnie, a w czasie deszczu woda kapie uczniom na głowy. Camila nazywa ten system edukacyjnym apartheidem. Przypomina władzy, że Chile miało lepszy system edukacji w czasach, gdy było o wiele biedniejsze, niż dziś – za rządów socjalisty Salvadora Allende.
Rodzice Camili działali w komunistycznym ruchu oporu przeciwko dyktaturze Pinocheta, który obalił krótkotrwałe rządy Allende. Camila przejęła od nich pałeczkę i szybko przekonała się, że polityczna sława ma nieprzyjemne konsekwencje: zaczęła dostawać pogróżki, a sąd przydzielił jej ochronę policji. W Chile dość powszechne jest przekonanie, że Camila daleko zajdzie.