Gina Rinehart - najbogatsza kobieta świata

Zapytana kiedyś o kwintesencję piękna, Gina Rinehart nie wymieniła pereł, które zawsze ma na szyi, ani brunatnożółtego krajobrazu jej ukochanego regionu Pilbara w Australii Zachodniej, tylko kopalnię rudy żelaza. Dla niej piękna jest właśnie dziura w ziemi i surowiec, który przyniósł bogactwo jej rodzinie. To dzięki rudom żelaza, które jej ojciec Lang Hancock odkrył w latach 50. w Australii Zachodniej, Rinehart jest dziś królową australijskich kopalń. Dysponuje piątymi co do wielkości złożami rudy żelaza, ostatni kontrakt z Pesco, południowokoreańskim gigantem stalowym, przyniósł jej 10 mld dol., a całe jej imperium, według „Business Review Weekly”, warte jest dziś prawie 29 mld dol. Gina Rinehart jest właścicielką jednej z trzech głównych sieci telewizyjnych w Australii i znaczącym udziałowcem w Fairfax Media, grupie medialnej wydającej trzy najbardziej szacowne dzienniki. Ale chociaż jej majątek pozwala na spełnienie niemal wszystkich zachcianek, Australijka nie zbiera dzieł sztuki, nie ma koni wyścigowych ani prywatnych samolotów. Słynie z surowego stylu życia – rzadko bierze udział w publicznych imprezach, unika dziennikarzy i pracuje siedem dni w tygodniu, kilkanaście godzin na dobę. I chociaż kiedyś duże wrażenie zrobiła na niej Margaret Thatcher, którą jako 24-latka poznała w Londynie, dziś oczy iskrzą jej najbardziej, kiedy opowiada o rudach żelaza i przemyśle wydobywczym. Gina jest twarda Kiedy w 1992 r. dziedziczyła po ojcu kopalnie, firma nie była w najlepszej kondycji. Rinehart nie dość, że postawiła ją na nogi, to jeszcze wielokrotnie pomnożyła rodzinny majątek. Dzięki dobrej koniunkturze na surowce i wciąż rosnącemu eksportowi do Chin zarabia ostatnio prawie 600 dol. na sekundę. Na liście najbogatszych kobiet wyprzedziła niedawno wieloletnią faworytkę, dziedziczkę Wal-Marta Christę Walton. A jeśli zapotrzebowanie na surowce będzie nadal rosło, to wkrótce prześcignie nawet Meksykanina Carlosa Slim Helù i zostanie najbogatszym człowiekiem na świecie. Podczas jednego z ostatnich wywiadów z jej ojcem dziennikarz zapytał go, czy Gina jest tak samo twarda jak on. „O wiele twardsza” – odparł wówczas Hancock. Rinehart ma duże męskie dłonie, sporą nadwagę i mimo nieodłącznych pereł i zwiewnych sukienek trudno byłoby powiedzieć o niej, że jest delikatna i kobieca. W dodatku ma niewyparzony język i zawsze mówi to, co myśli. Swoimi felietonami publikowanymi od kilku miesięcy na łamach „Australian Financial Review” rozjuszyła już niejednego Australijczyka. „Jeśli ludzie chcą mieć więcej pieniędzy, powinni przestać marudzić i zacząć działać”. „Mniej pijcie, mniej palcie i zamiast spędzać czas z przyjaciółmi, zajmijcie się pracą” – pisała w jednym z pierwszych. Potem porównywała australijskich górników do ich kolegów z Afryki, pisząc, że Afrykańczycy chcą pracować za mniej niż dwa dolary dziennie, a jej rodacy są na to zbyt leniwi. A w czasie tegorocznej olimpiady w Londynie kwaśno żartowała, że jeśli australijscy sportowcy konkurują na igrzyskach równie niemrawo jak w gospodarce, to na pewno nie przywiozą żadnych medali. Mimo to wielu Australijczyków ją podziwia. Cenią to, co osiągnęła, i uważają, że ciężko zapracowała na swój sukces, a ponadto przebiła się w surowym i niezbyt przychylnym dla kobiet świecie górników. Wychowana przez ojca i od dziecka szykowana do przejęcia firmy doskonale wie, czego chce. Poglądy Rinehart to mieszanka konserwatyzmu i libertarianizmu, a wszystko to podlane otwartą niechęcią do ekologów. Kiedyś sponsorowała nawet wykłady przeciwników tezy o globalnym ociepleniu. Domaga się ułatwień dla napływających do Australii imigrantów, których chętnie zatrudniłaby w swoich kopalniach. Ostatnio nawet wymyśliła, że zaproponuje czasowe umowy blisko 2 tys. przyjezdnych, co rozjuszyło szefów górniczych związków zawodowych. Od lat walczy z rządem w Canberze o obniżenie podatków dla przemysłu wydobywczego. Dwa lata temu stanęła nawet, ramię w ramię z górnikami, na czele protestu, który domagał się cięć w podatkach, ale jako miliarderka w roli aktywistki wzbudziła raczej śmiech niż podziw. Ludzie żartowali, że kiedy zaciska pięść, to słychać, jak jej złote bransoletki pobrzękują w takt kabaretowego przeboju „Money, money, money”. Nie po drodze jej też z premier Julią Gillard, której rząd wprowadził podatek węglowy. Od lipca każda tona wypuszczonych w atmosferę zanieczyszczeń kosztuje australijskich przedsiębiorców 23 dol. Z tym obciążeniem mierzy się dzisiaj blisko 500 firm, w tym także kopalnie Giny Rinehart, która twierdzi, że wprowadzony podatek nie wynika wcale z chęci ochrony środowiska, tylko z rozgrywek politycznych, i w rzeczywistości jest haraczem, który pani premier zapłaciła partii Zielonych za zgodę na stworzenie koalicyjnego rządu.   Gina i media Gina nie pcha się jednak do polityki, a jeśli już chce mieć na nią wpływ, to raczej poprzez media. Zostając właścicielką blisko 20 proc. akcji Fairfax Media, od razu zaczęła domagać się miejsca w zarządzie firmy. Nikt jednak nie chciał się na to zgodzić, bo obawiano się, że Rinehart od razu zacznie wtrącać się w pracę dziennikarzy i narzucać im swoje poglądy. Tym bardziej że jej przyjaciel i najbliższy doradca John McRobert, pytany o zamiary Giny, cały czas publicznie powtarzał, że przez lata Australia przechodziła pranie mózgu i była karmiona bzdurami, które serwowały jej lewicowe media. Teraz więc czas na zmiany. Wśród dziennikarzy zaczął krążyć ponury dowcip, że „Sydney Morning Herald” przekształci się w „Sydney Mining Herald”, dziennik poświęcony przemysłowi górniczemu. – Strach padł nie tylko na dziennikarzy, ale i na lewicowo nastawionych Australijczyków. Ludzie zaczęli patrzeć z przerażeniem na tę mieszankę konserwatywnych poglądów i olbrzymich pieniędzy – tłumaczy Jo