Wyproszenie z Niemiec rezydenta CIA po odkryciu amerykańskich szpiegów w wywiadzie i ministerstwie obrony pokazało, w jak opłakanym stanie są stosunki niemiecko-amerykańskie, i to akurat w momencie, gdy 3 mld telewidzów widziało w przerwie finału na Maracanie niemiecką kanclerz cierpliwie wysłuchującą zasępionego Władimira Putina. Niemcom jednak bardziej po drodze z Rosją niż z Ameryką! – dośpiewano sobie w Kijowie. I to pomówienie jakby potwierdzają sondaże. 59 proc. ankietowanych przez „Spiegla” uważa, że Niemcy powinny bardziej uniezależnić się od USA, a tylko 50 proc. – że od Rosji. Z kolei 40 proc. jest za bliższą współpracą z Rosją, ale tylko 36 proc. – z USA.
Niemcy i Ameryka oddalają się od siebie. Ten proces zaczął się już w 2003 r., gdy Gerhard Schröder wypowiedział George’owi Bushowi „bezwarunkową solidarność”, jaką sam deklarował USA po 11 września 2001 r., po czym poprzednik Merkel nawiązał „męską przyjaźń” z Putinem, podpartą rurociągiem bałtyckim. Merkel to nie Schröder, ale pokusa, że Niemcy mogłyby być neutralni między USA i Rosją, jest żywa zarówno na niemieckiej lewicy, jak i na prawicy.
To jednak nie tylko Niemcy są winni tego wyobcowania. Oba narody wpadły w pułapkę: Niemcy nie zauważyli, że po zjednoczeniu mają większy ciężar gatunkowy w Europie, co wymaga od nich twardych decyzji i zdecydowanych działań, czego unikają. Z kolei Amerykanie nie wyszli z szoku 11 września. Mają świadomość, że słabną, więc rozbudowują armię i tajne służby, machając ręką na sojuszników militarnie nieudolnych i politycznie coraz mniej pewnych.