Grecja jest jak zbuntowany więzień – mówił niedawno POLITYCE Paszos Mandrawelis, redaktor ateńskiego dziennika „Kathimerini”. Wsadzili go za niespłacenie pożyczek, co już się w zasadzie nie zdarza w cywilizowanym świecie. Przez pięć lat, z roku na rok, warunki odsiadki były coraz gorsze. W końcu więzień wzniecił bunt i szybko opanował cały swój blok więzienny. Strażnicy odcięli jednak dopływ wody do bloku. Sytuacja zrobiła się nieciekawa, bo to środek greckiego lata. Więzień ma dwa wyjścia. Albo wróci pokornie na pryczę i w nagrodę może dostanie celę z osobną toaletą. Albo dalej będzie walczył o wolność, co jednak grozi mu zapaścią z braku płynności.
Do tego w zasadzie sprowadza się dziś spór między greckim rządem Aleksisa Tsiprasa i władzami strefy euro. Gdy jednak bliżej przyjrzeć się sprawie, całe więzienie nadaje się do kapitalnego remontu – jeśli nie do zburzenia i odbudowy od fundamentów – bo zagraża również posłusznym więźniom. Bez względu na konsekwencje obecnego kryzysu na linii Ateny–Bruksela, nawet ostateczne wypchnięcie Grecji z eurostrefy i dalej z Unii Europejskiej nie zmieni faktu, że Grecja to tylko symptom problemu o nazwie euro.
Grecki durszlak
Więzień oczywiście nie trafił za kratki za niewinność. Świadczy o tym najlepiej fakt, że weekendowe starcie Tsiprasa ze strefą euro dotyczyło głównie cięć w greckim systemie emerytalnym, który – ze względu na swoją legendarną nieszczelność – zwany jest przez niemieckiego ministra finansów Wolfganga Schäublego „największym durszlakiem (der Durchschlag) Europy”. Dowodzona przez Niemców strefa euro postawiła Grecję pod ścianą – albo zgodzi się na mocniejsze zaciskanie pasa, m.