Kobiecy bunt

Z inicjatywy Komisji Europejskiej 2017 był europejskim rokiem przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. I chociaż akcja była szczytna i niezwykle potrzebna, to większy odzew przyniosła sprawa Harveya Weinsteina i wrzucony do sieci hasztag #MeToo (#JaTeż). Znany hollywoodzki producent okazał się molestatorem i dręczycielem co najmniej kilkudziesięciu kobiet, o czym można było przeczytać ze szczegółami w dzienniku „New York Times”. A późniejsze niewinne #MeToo, opublikowane na Facebooku przez aktorkę Alyssę Milano, która zaproponowała, żeby wszystkie kobiety, które chociaż raz w życiu doświadczyły molestowania, dołączyły do akcji, spowodowało lawinę. Tysiące, jeśli nie miliony, kobiet wklejało na swoich profilach „ja też” i załączało opisy wykorzystywania seksualnego, nagabywania, wymuszania uległości, zaczepek czy choćby nadużywania wobec nich władzy. Na zarzuty pojawił się też odzew. Oprócz Ameryki, w której obok Weinsteina i Kevina Spaceya co najmniej 30 innych wpływowych mężczyzn straciło stanowiska, w Wielkiej Brytanii do dymisji z powodu oskarżeń o molestowanie podał się urzędujący minister obrony Michael Fallon. W Szwecji w efekcie #MeToo zwolniono z pracy dwie gwiazdy dziennikarstwa, a na apel serwisu Politico o zgłaszanie przypadków molestowania w Parlamencie Europejskim tylko w ciągu kilku dni odpowiedziało aż 90 pracowników tej instytucji. W grudniu prestiżowy magazyn „Time” wyróżnił tytułem Człowieka Roku Alyssę Milano oraz inne kobiety, które w sieci rozpowszechniły ruch #MeToo.