Jak dotąd końcówka „ery Merkel” przebiega zgodnie z planem żelaznej kanclerz. Po mizernie w 2017 r. wygranych wyborach do Bundestagu, po żałosnych korowodach ze sformowaniem rządu, nieustających sporach we własnym obozie i słabych wynikach chadecji w serii tegorocznych wyborów do Landtagów Angela Merkel – po 18 latach przewodniczenia CDU – zapowiedziała, że nie będzie po raz kolejny kandydować na to stanowisko. Po czym wewnątrzpartyjna kampania wyborcza stała się widowiskiem ogólnokrajowym.
Trójka kandydatów objechała organizacje partyjne w całym kraju, występując ponadto niczym zespół rockowy, jak powiedział jeden z nich, na sześciu wielkich konferencjach regionalnych.
Najwięcej oklasków zbierał 63-letni Friedrich Merz – świetny mówca, nadzieja konserwatywnego skrzydła CDU, kiedyś szef klubu parlamentarnego CDU w Bundestagu i członek „klubu andyjskiego” – sitwy zawartej w latach 70. przez ambitnych młodych chadeków, którzy przyrzekli się wspierać i po Helmucie Kohlu dojść do władzy. Nie doszli, bo nie mieli ikry. Merkel, enerdowska „dziewczynka Kohla”, tę ikrę miała i ograła „andyjczyków”. Merz się obraził. W 2002 r. odszedł z polityki i zaczął zarabiać miliony w sektorze finansowym. Był nadzieją nie tylko kolegów z Niemiec zachodnich, ale też tych konserwatystów w CDU, którzy uważają, że partia powinna zerwać z centrowo-socjalnym kursem Merkel i odzyskać tych wyborców, którzy odpłynęli do Alternatywy dla Niemiec. Dlatego Merz zapowiadał „przepołowienie AfD” i miał jawne poparcie wpływowego Wolfganga Schäuble.
Z doskonałym przyjęciem na konferencjach partyjnych spotykał się także 38-letni Jens Spahn za to, że miał odwagę jako jeden z pierwszych w CDU otwarcie zaatakować politykę Merkel wobec uchodźców.