Sudan w ciągu trzech dni trzy razy zmienił głowę państwa i nie wiadomo, czy do ukazania się tego numeru POLITYKI nie zrobi tego po raz czwarty. W zeszły piątek wojsko zmusiło do rezygnacji Omara Baszira, który rozpoczął rządy w wyniku zamachu stanu równo 30 lat wcześniej. Jego obowiązki przejął dotychczasowy minister obrony, ale w ciągu 24 godzin sam musiał złożyć dymisję i został zastąpiony przez szefa sił lądowych. Natychmiast po telewizyjnym przemówieniu tego ostatniego zebrani w Chartumie demonstranci zaczęli się domagać oddania władzy w ręce cywilów.
Wściekli Sudańczycy wychodzą na ulice stolicy i innych miast już od połowy grudnia. Początkowo z powodów ekonomicznych. Rząd skasował dopłaty do pszenicy i ceny chleba podskoczyły o jedną trzecią, a kraj od dawna zmaga się z coraz większym kryzysem gospodarczym: rośnie bezrobocie, inflacja sięga już 72 proc. Hasła szybko przybrały jednak wymiar polityczny, na czele z żądaniem ustąpienia Baszira – od 2008 r. jedynej głowy państwa na świecie ściganej listem gończym przez Międzynarodowy Trybunał Karny (za inspirowanie ludobójstwa w Darfurze oraz na południu kraju).
Choć demonstrantom udało się doprowadzić do jego upadku, a także wymusić dymisję jego następcy (przez lata jednego z najbliższych współpracowników), to może być za wcześnie na świętowanie. W przeszłości Sudańczycy dzięki niemal identycznym ulicznym wystąpieniom obalali autorytarne reżimy w Chartumie w 1964 i 1985 r., ale po krótkim flircie z demokracją władzę znów przejmowali generałowie – ostatnio właśnie obalony Baszir.