Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Świat

Dwoje noblistów, dwie wojny, dwa upadki z piedestału

Aung San Suu Kyi i Abiy Ahmed dowodzą, że przyznawanie Pokojowego Nobla aktywnym politykom jest ryzykowne dla prestiżu tej nagrody. Aung San Suu Kyi i Abiy Ahmed dowodzą, że przyznawanie Pokojowego Nobla aktywnym politykom jest ryzykowne dla prestiżu tej nagrody. Città di Parma, GovernmentZA/ KŻ / Flickr CC by 2.0
Wydarzenia w Etiopii i Mjanmie dowodzą, że Nobla lepiej nie przyznawać aktywnym politykom. Co prawda rzadko laureat w zaledwie rok przyczynia się do wybuchu wojny domowej...

„Moja wizja pokoju opiera się na filozofii medemer” – mówił niecały rok temu w Oslo premier Etiopii Abiy Ahmed. Dwa miesiące wcześniej został wyróżniony Pokojową Nagrodą Nobla przede wszystkim za rozwiązanie ciągnącego się 20 lat konfliktu z Erytreą. Medemer to amharskie słowo oznaczające „synergię, zbieżność i pracę zespołową dla wspólnego przeznaczenia”, „kontrakt społeczny dla Etiopczyków, którego celem jest budowa sprawiedliwego, egalitarnego, demokratycznego społeczeństwa”.

Wspominając własne przeżycia – żołnierza na erytrejskim froncie – Abiy podkreślił, że „pokój to ciężka praca z miłości”, a jego podtrzymanie wymaga wysiłku. „Potrzeba tylko kilku osób, żeby wywołać wojnę, ale całej osady i narodu, by zbudować pokój”.

Niespełna rok po tej przemowie Abiy został jedną z tych kilku osób, które wywołały wojnę. Konflikt między autonomiczną prowincją Tigray na północy kraju (przy granicy z Erytreą) a władzami centralnymi może przynieść poważne skutki, a sam premier nie zrobił jak dotąd nic, aby temu zapobiec – raczej wręcz przeciwnie. Jak napisał felietonista „Bloomberga” Bobby Ghosh, Abiy ma dużą szansę, żeby popaść w niesławę laureata Nobla, który zawiódł nadzieje.

Czytaj też: Jak przebiegają afrykańskie granice

Nie tacy pokojowi nobliści

Abiy nie jest oczywiście pierwszym pokojowym noblistą, który okazuje się kontrowersyjny. Na liście laureatów są osoby o bardzo wątpliwych zasługach dla szerzenia pokoju i praw człowieka (wymienić można choćby Henry’ego Kissingera, Jasera Arafata czy przywódcę Wietnamu Północnego Le Duc Tho) i takie, które w momencie otrzymania nagrody ogólnie miały niewiele zasług (np.

Reklama