Ta najpopularniejsza internetowa encyklopedia, i jednocześnie największy uporządkowany cyfrowy zasób wiedzy, kończy 15 stycznia już (dopiero?) dwadzieścia lat. Ponad 55 mln artykułów w ponad 300 językach, wersja angielskojęzyczna liczy 6,2 mln haseł, polskojęzyczna 1,5 mln.
Jeśli trzymać się teorii, projekt nie powinien nigdy powstać, bo oparty jest na systematycznej nieodpłatnej pracy wolontariuszy. To dobre do jednorazowych akcji, a nie do budowy czegoś tak poważnego, jak światowa encyklopedia. A to właśnie otwarcie pomysłu na wszystkich chętnych, niezależnie od formalnych tytułów i naukowych stopni, wyzwoliło społeczną energię, która do dziś napędza rozwój Wikipedii.
To pospolite ruszenie amatorów rozwiązało kolejny kluczowy dla encyklopedii problem – jakości haseł. Przynajmniej w wersji angielskojęzycznej jest porównywalna z oferowaną przez encyklopedie tworzone w sposób tradycyjny (które zresztą przeżywają mocny kryzys). O sukcesie zdecydowała praktyka, która daleka jest od idealistycznych założeń. Dariusz Jemielniak w książce „Życie wirtualnych dzikich” podsumowującej etnograficzne badania nad społecznością wikipedystów pokazał, że jednym z silniejszych motywatorów zachęcających do pracy jest nie tylko chęć komunikowania prawdy o świecie, ale także konflikt, zderzenie racji. Wikipedia stała się symbolem kultury i wiedzy w czasach cyfrowych. Nie proponuje uporządkowanej hierarchii, ale bazę danych zawierającą zbiór haseł, których obszerność nie oznacza obiektywnej ważności tematu, tylko stopień zainteresowania nim przez wikipedystów. Użytkownikom to nie przeszkadza, Wikipedia stała się najważniejszym zasobem referencyjnym dla wszystkich, także dla nauczycieli i akademików, nawet jeśli swoim studentom zabraniają odwoływać się do „amatorskiej” encyklopedii.