Najważniejsze słowa tej wojny padły już pierwszego dnia, na Wyspie Żmij. „Rosyjski okręcie wojenny, idi na ...uj” – stało się hasłem organizującym ukraińskie zmagania z rosyjską agresją i memem, który obiegł światowe media. Pierwsza bitwa w infosferze wygrana przez Ukraińców zapewniła im narracyjną przewagę nad Rosjanami. Nie musiało tak być.
Ta wojna trwa od marca 2014 r., kiedy Rosjanie zaatakowali i później zaanektowali Krym. Zachód, owszem, nie uznał grabieży i nałożył słabe sankcje. Wygrała jednak rosyjska narracja: przecież Krym nigdy tak naprawdę nie był ukraiński, Ukraińcy dostali go w prezencie od Chruszczowa bez większego uzasadnienia. Aneksja przywróciła więc dziejową sprawiedliwość, nawet jeśli gwałciła prawo międzynarodowe.
Rosyjska propaganda skutecznie rozpuszczała po świecie informacje, że przecież nawet Ukraińcy podczas szczerej rozmowy przy wódce przyznają, że co im do Krymu. Ale bez wódki i publicznie prawdę tę rozgłasza choćby Marine Le Pen, liderka francuskiego skrajnie prawicowego Zgromadzenia Narodowego, poważna kandydatka w wyborach prezydenckich i sojuszniczka polskiego rządu.
Kremlowska narracja wygrała także podczas rosyjskiej agresji na Doniecczyźnie. Wojna o tereny zajęte przez tzw. republiki ludowe kosztowała życie ponad 14 tys. mieszkańców Ukrainy, ale mimo licznych dowodów bezpośredniego zaangażowania sił rosyjskich Zachód nie zdecydował się na stanowcze potępienie agresora, wybierając wygodny symetryzm wyrażający się w porozumieniach mińskich.
Wtedy też nasilił się ostrzał informacyjny tłumaczący światu, że ukraińska rewolucja godności z przełomu 2013 i 2014 r. była w istocie puczem zainicjowanym i sfinansowanym przez CIA, władzę w Kijowie przejęli naziści, a ich celem stała się eksterminacja ludności rosyjskiej.