Debata już się rozpoczęła. Przy podium plany nowego rządu krytykował lider opozycji Keir Starmer, gdy tylnymi drzwiami do Izby wślizgnął się Nadhim Zahawi, minister ds. konstytucyjnych. Trzymając w ręku małą karteczkę, podszedł do pani premier i zamienił z nią kilka słów. Dotychczas rozemocjonowana dyskusją Elizabeth „Liz” Truss opadła spokojnie na ławę parlamentarną. Nie wyglądała na zaskoczoną.
Niecałe dwie doby wcześniej spotkała się z królową Elżbietą. Monarchini niedomagała już od kilku dni, dlatego Truss po swoją nominację na szefową rządu Jej Królewskiej Mości poleciała aż do Szkocji, gdzie w zamku Balmoral wypoczywała królowa. Na miejscu dwie Elżbiety wymieniły się uśmiechami, ta starsza podała młodszej rękę zaczernioną już podskórnymi wylewami. Wtedy widziały się po raz ostatni.
Podczas krótkiego wystąpienia pożegnalnego, wygłoszonego wieczorem 8 września już sprzed siedziby premiera przy 10 Downing Street, ubrana na czarno Truss powiedziała m.in.: „Królowa Elżbieta II była skałą, na której zbudowana została współczesna Brytania”. Na koniec z ust nowej premier padły słowa, które większość Brytyjczyków zna tylko z Szekspirowskich dramatów: „God save the King”.
Nie takiego początku urzędowania spodziewała się zapewne 47-letnia Truss. Kryzys w publicznej służbie zdrowia, z której uciekają lekarze. Nieszczelny Kanał Angielski, przez który na Wyspy każdego dnia dostaje się średnio prawie trzysta nielegalnych imigrantów. Za rogiem czai się powrót konfliktu w Irlandii Płn. w związku ze sporem o nadzór celny z Brukselą itd. A to wszystko nie licząc wojny w Ukrainie i coraz bardziej agresywnych wobec Londynu Chin.
Bazuka ratunkowa
Nawet jednak bez śmierci królowej dzień 8 września ma szanse zostać najważniejszym w karierze politycznej Liz Truss.