Zimą umierałem, po prostu przymarzałem do ziemi – Nikołaj jest bezdomny, opowiada mi swoje dzieje przy herbacie na podwórcu najstarszej organizacji dobroczynnej niosącej pomoc bezdomnym Noczleżka (Noclegownia). Właśnie dostał tu obiad, wziął prysznic, a teraz siedzi na plastikowym krzesełku i grzeje się w promieniach słońca. – No i tak leżę i dociera do mnie, że nie mam już sił i zaraz ze mną koniec. Nie chce mi się wstawać. Bo i po co? Nie mam dokąd iść, domu nie mam, rodziny nie mam, dorabiać już nie mogę, po wylewie ręką ledwie ruszam.