Mija już czwarty rok, kiedy Prezydium Polskiej Akademii Nauk podjęło uchwałę o powołaniu Komitetu Bioetycznego. Kilka wcześniejszych inicjatyw spełzło na niczym. Na inauguracyjnym posiedzeniu prof. Zbigniew Szawarski, przewodniczący pierwszej kadencji, zachęcał 32 powołanych członków komitetu: „Byłoby dobrze, gdybyśmy mogli uzyskać jednomyślność w naszych opiniach i stanowiskach etycznych. Ale to postulat nierealny, więc decyzje będziemy podejmować większością głosów. Osoby, które będą miały odrębne zdanie, mają pełne prawo do jego wyrażenia. Możemy mieć różne poglądy etyczne, polityczne i światopoglądowe, ale łączy nas poszanowanie dla elementarnych wartości moralnych oraz niezgoda na zło”.
Wśród członków komitetu znaleźli się przedstawiciele nie wszystkich, choć bardzo wielu specjalności z zakresu nauk biomedycznych i humanistycznych: lekarze, filozofowie, prawnicy, biolodzy, etycy. – Pracowaliśmy w zespołach z udziałem zaproszonych ekspertów oraz korzystaliśmy z konsultacji społecznych – wyjaśnia prof. Szawarski. – Mieliśmy też dostęp do badań socjologicznych w sprawie postaw Polaków wobec istotnych kwestii bioetycznych.
Plon pierwszej kadencji (2011–14) to cztery stanowiska w sprawach: 1. etycznych problemów medycyny reprodukcyjnej i genetyki klinicznej; 2. preimplantacyjnej diagnostyki genetycznej (wczesnej oceny stanu genetycznego komórek jajowych i zarodków); 3. rynku prywatnych usług genetycznych; 4. klauzuli sumienia. Tylko jedno, dotyczące komercyjnych testów genetycznych, zostało przyjęte jednomyślnie – w pozostałych pojawiały się zdania odrębne (z ich treścią, podobnie jak ze wszystkimi opiniami komitetu, można się zapoznać na stronie www.