Armia cesarza
(po monarsze – w porządku alfabetycznym)
NAPOLEON BONAPARTE (1769–1821)
Nazywano go „małym kapralem” i „bogiem wojny”. Boskości w 1812 r. pozbawiła go nieprzychylna natura wsparta nadmierną pychą niezwyciężonego dotąd wodza. Zakrawa na cud, iż podczas koszmarnego odwrotu nie musiał sięgnąć po truciznę, którą woził ze sobą na wypadek schwytania przez Rosjan. Po wyprawie na Moskwę kolejne lata wojen kończył już tylko przegranymi kampaniami. Na Świętej Helenie przyznał się do wielu karygodnych błędów popełnionych w Rosji, m.in. niewłaściwego wykorzystania Polaków i niewstrzymania ofensywy po zdobyciu Witebska.
EUGENIUSZ DE BEAUHARNAIS (1781–1824)
Pasierb Napoleona. Był adiutantem cesarza od 1796 r. i towarzyszył mu w kolejnych wojnach. Zdolny dowódca, wykazał się podczas kampanii 1809 r. Podczas wyprawy na Moskwę dowodził 4. korpusem. Chwałę przyniosła mu stoczona w końcu października bitwa pod Małojarosławcem, gdzie pokonał przeważające siły Rosjan. Jednak jego szef sztabu zanotował wówczas: „Jeszcze jedno takie zwycięstwo, a Napoleon zostanie bez armii – mówią żołnierze”. W styczniu 1813 r., po ucieczce Murata, Eugeniusz sprawnie kierował odwrotem resztek Wielkiej Armii.
LOUIS-ALEXANDRE BERTHIER (1753–1815)
Marszałek, książę Neuchâtel i Wagram. W latach 1805–14 szef sztabu Wielkiej Armii. Człowiek zakochany w mapach. Dość powszechnie uznawany za jednego z najgenialniejszych sztabowców w dziejach. Jednocześnie mierny taktyk i strateg.