Koncepcja wspólnej budowy nowego śmigłowca przez polskie i ukraińskie firmy jest interesującą wizją, która przy determinacji i inwestycjach może przynieść efekty w ciągu dekady. Polska i kraje regionu nie mogą i nie będą czekać tak długo.
Mimo upływu niespełna dwóch tygodni od zakończenia negocjacji offsetowych z Airbusem i anulowania zamówienia na 50 śmigłowców Caracal Ministerstwo Obrony Narodowej nie przedstawiło popartej liczbami i podstawą prawną alternatywnej wizji pozyskania śmigłowców. Zamiast tego trwa festiwal ustnych oświadczeń i sygnałów wysyłanych w prasowych i telewizyjnych wywiadach Antoniego Macierewicza. W zeszłym tygodniu głównym ich bohaterem był Black Hawk z Mielca, nowy tydzień zaczął się od pomysłu polsko-ukraińskiego śmigłowca nie tylko dla Polski, ale całej środkowej Europy.
Znowu mamy do czynienia z faktem prasowym. Minister Macierewicz przedstawił zarys swojej wizji w wywiadzie dla tygodnika „wSieci”. W rozmowie z braćmi Jackiem i Michałem Karnowskimi Macierewicz snuje wizję współpracy z ukraińską fabryką Motor-Sicz, która zapewnić miałaby silniki, podczas gdy strona Polska „łopaty kompozytowe, przekładnie, korpusy”. O uzbrojeniu minister nie mówi, tłumacząc, że nie o wszystkim mówić można. Podkreśla natomiast duże możliwości ukraińskiego przemysłu, jego kompatybilność z naszym, co w jego ocenie daje szanse konkurowania z największymi koncernami zbrojeniowymi w Europie. Nie wspomina, jaki to polski zakład produkuje owe komponenty. Obie fabryki śmigłowcowe – w Świdniku i Mielcu – są w rękach zagranicznych właścicieli, każdy ma „swojego” dostawcę silników, a zachodnie koncerny mogą nie być skłonne do „hodowania” konkurencji.
Motor-Sicz w Zaporożu rzeczywiście z powodzeniem modernizuje płatowce i silniki kilku typów śmigłowców Mila: Mi-2, Mi-8, Mi-24 – maszyn powszechnie używanych w krajach byłego bloku wschodniego, cenionych przez pilotów i na pewno jeszcze mających przed sobą wiele lat służby.