Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, dążąc do wzmocnienia pozycji Polski wobec zagrożenia bolszewickiego, sięgnął do swych wczesnych koncepcji współpracy wszystkich zniewolonych przez Rosję narodów. Jego pomysł wysłania misji wojskowo-dyplomatycznej do formalnie niepodległych – od kwietnia 1918 r. – republik Gruzji, Armenii i Azerbejdżanu zrodził się jesienią 1919 r., ale do skutku doszedł dopiero wiosną roku następnego. Polską akcję dyplomatyczno-wojskową rozpoczęto od Gruzji. 24 marca 1920 r. minister spraw zagranicznych II Rzeczpospolitej Stanisław Patek wysłał do gruzińskiego MSZ depeszę z propozycją wymiany przedstawicieli dyplomatycznych oraz „ustanowienia w bliskiej przyszłości pomiędzy Gruzją a Polską więzów przyjaznej współpracy”.
Oferta została przyjęta niemal z entuzjazmem. Zagrożeni zarówno przez białą, jak i czerwoną Rosję, a także przez agresywne działania tureckie Gruzini znaleźli niespodziewanie sojusznika w dalekiej, ale równie jak oni narażonej na skutki rosyjskiego sąsiedztwa Polsce. Wkrótce potem stolica Gruzji witała Misję Specjalną RP z bliskim współpracownikiem Marszałka, wiceministrem spraw zagranicznych Tytusem Filipowiczem na czele. Politycy obu stron w wystąpieniach okolicznościowych podkreślili podobieństwo losów Polski i Gruzji, wyrazili wiarę w perspektywy wzajemnej współpracy politycznej i wojskowej.
W odróżnieniu od szeregu cywilnych i wojskowych przedstawicielstw Ententy, nastawionych przede wszystkim na korzyści gospodarcze kontaktów z Gruzją (mangan, węgiel, artykuły spożywcze), misja RP miała charakter ściśle polityczny. Zredagowano projekt polsko-gruzińskiego sojuszu wojskowego, przyjęto plan współpracy operacyjnej oraz określono zasady pomocy II RP w ekwipowaniu armii gruzińskiej w broń i amunicję.