Kiedy swego czasu pisałem piosenkę „Lata dwudzieste, lata trzydzieste”, zapowiadającą recydywę niewygasłych sentymentów, nie przewidziałem, że na kolaudacji filmu pod tym właśnie tytułem odezwą się głosy cenzorów z własnego nadania. Reżyser spod Grunwaldu stwierdził, że komedia Janusza Rzeszewskiego nie pokazuje ohydy kapitalizmu, zmory bezrobocia i nędzy mas. Kolejny kolaudant obdarzony tropicielskim węchem rozszyfrował zamysł tekściarski:
Lata dwudzieste, lata trzydzieste
Wrócą refrenem, sukni szelestem,
Błękitnym cieniem nad talią kart,
Uśmiechem, który kwitował żart.
– Już my wiemy, co to za błękitny cień z kartami w ręku, to przecież Piłsudski! – zawołał.
Na szczęście większość członków komisji kolaudacyjnej nie podzieliła oburzenia ideowca natury lirycznej jak nakręcany słowik z baśni. No i w tym wypadku dwójka scenarzystów nie wzbogaciła życiorysów o nutę martyrologii. Cóż że rozrywkowej, zawsze to jakiś plus, samopocieszka, inwestycja w przyszłość.
Lata dwudzieste, lata trzydzieste naprawdę wróciły. Zakłócenia na linii pan Prezydent i MSZ, pan Prezydent i Ministerstwo, dziś Obrony, wtedy Spraw Wojskowych. Rydz-Śmigły dodzwonił się wreszcie do prezydenta Mościckiego.
– Wieniawa znowu rozrabia – poskarżył się. – I co ja mam z nim zrobić, chyba poślę go do kryminału.
Pan Prezydent, kiedy się naburmuszał, udawał, że źle słyszy.
– Do Kwirynału? – westchnął. – Tak, tak, poślę go do Kwirynału, niech będzie ambasadorem w Rzymie.
Jak widać, wtedy także skołatanej Głowie Państwa trudno było o rzetelną informację. O wielu sprawach, nie tylko błahych jak ta, lecz nieraz dramatycznych, Prezydent dowiadywał się częściej z serwisów PAT niż od dworzan; to reguła – żaden z nich nie chce być posłańcem złych nowin.