Powołane na nowo do życia stare SDP rozwiązano w 1982 r. Ówczesna władza oskarżyła jego kierownictwo z prezesem Stefanem Bratkowskim na czele o próbę dezintegracji środowiska, a nawet demontażu państwa. W miejsce SDP powołała podporządkowane sobie Stowarzyszenie Dziennikarzy PRL (dziś RP), które przejęło cały majątek poprzednika.
W 1989 r., gdy tylko pozwoliła na to nowa sytuacja polityczna, członkowie starego SDP powołali do życia nowe SDP, które w istocie nie było wcale nowe, miało bowiem te same władze i ten sam statut co SDP stare, a członkowie nowego SDP byli poprzednio w starym. Stefan Bratkowski, prezes starego SDP, w momencie rejestracji nowego potwierdził ciągłość istnienia oraz tożsamość obu stowarzyszeń. Niestety jego oświadczenie miało jedynie walor moralno-polityczny. Z prawnego punktu widzenia jedno SDP z drugim nie miało nic wspólnego, gdyż decyzja o rozwiązaniu starego nie została uchylona.
Od 1989 r. działają zatem dwa dziennikarskie stowarzyszenia: nowe SDP oraz Stowarzyszenie Dziennikarzy RP, będące kontynuacją reżimowej organizacji z czasów stanu wojennego. Władze obu stowarzyszeń od lat ze sobą nie rozmawiają, mimo że urzędują w tym samym budynku przy ulicy Foksal. Pozornie dzieli je od siebie tylko jedno piętro przedwojennej kamienicy. Faktycznie dzieli je wszystko: historia, sprawy majątkowe, obecne sympatie polityczne, nawet stanowisko w kwestii wolności prasy.
Decyzja ministra Marka Biernackiego do obecnego układu dorzuca nowy element – jeszcze jedno SDP. Nowe stare SDP ożyje co prawda w 2000 r., ale z władzami, członkami i statutem z marca 1982 r. Nowe stare SDP będzie musiał zarejestrować sąd. Zarejestruje je obecnie, ale ze skutkiem od 1982 r. Żeby jednak sąd mógł dokonać rejestracji, statut SDP musi zostać dostosowany do nowego prawa o stowarzyszeniach.