Józefa Hennelowa: Votum separatum, publicystyka 1982–1999. Universitas, s. 320
Józefa Hennelowa jest sumieniem polskiej publicystyki katolickiej. Inaczej jednak niż wielu jej zaciekłych przeciwników, mówi nie z podwyższenia, lecz z tylnych rzędów. I wyłącznie na swój własny rachunek. Tytuł tej książki, doskonale znoszącej próbę czasu, jest adekwatny do treści. Gdy po upadku komunizmu rozgorzała debata o miejscu Kościoła i chrześcijaństwa w wolnej Polsce, pisała: „Sto razy już zostało powiedziane – formalne przeszkody dla tej obecności zniknęły. Zniknęły zapory prawne i administracyjna dyskryminacja. Teraz to już naprawdę tylko od wyznających Chrystusa zależy, co wniosą do szkół i zakładów wychowawczych (...), z jaką inspiracją wejdą w życie duchowe rodaków”. Tę pochwałę publicznej, ale nie forsowanej obecności religii równoważy jednak Hennelowa wyjątkową u nas obroną chrześcijaństwa przeżywanego najzupełniej prywatnie. „Zawsze się trochę dziwię, gdy tak lekceważąco mówi się o prywatności chrześcijaństwa. Przecież tylko prywatność jest własna. A póki chrześcijaństwo nie będzie najgłębiej, najprawdziwiej moje własne, dopóty jego zewnętrzny wyraz nie będzie przekonującym świadectwem. Dla nikogo”.
Ten „odrębny głos” Hennelowej, zawsze lojalnej wobec Kościoła jako wspólnoty wiary, ale także wobec demokracji i praw człowieka, zasługuje na uważne wysłuchanie. Tym bardziej że w aktywnym katolicyzmie polskim jest wciąż głosem mniejszości.
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców][czytadło][złamane pióro]