Wspomnienia polskich uchodźców na Węgrzech w latach 1939–45. Praca zbiorowa pod redakcją Jana Stolarskiego i Tadeusza Olszańskiego. Wyd. Federacja Stowarzyszeń Polsko-Węgierskich RP. Warszawa 1999, s. 540
Sześćdziesiąt lat temu setki tysięcy uchodźców z Polski znalazło się na Węgrzech i w Rumunii. Byli to zarówno ludzie bardzo młodzi, uciekający razem z rodzicami, jak i oficerowie, politycy, którzy próbowali przedostać się na Zachód, aby tam tworzyć polską armię.
Nie wszystkim się to udało – z różnych powodów. I tak powstało na Węgrzech, w kraju szczególnie sprzyjającym Polakom, wielkie skupisko wojennych emigrantów – kilkadziesiąt obozów uchodźców, polskie szkoły, a również polska konspiracja: placówki tajnej łączności między Polską Podziemną a naszym Rządem najpierw w Paryżu, potem w Londynie.
Tom przygotowany przez Federację Stowarzyszeń Polsko-Węgierskich to ponad sto wspomnień spisanych przez kilkudziesięciu autorów – wspomnień z obozów wojskowych, cywilnych, z działalności konspiracyjnej oraz z życia publicznego. Lektura pasjonująca, choć – jak sądzę – głównie dla czytelników zainteresowanych naszymi dziejami emigracyjnymi.
Kazimierz Koźniewski
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców]
[złamane pióro]