Odchodzące stulecie cechowa ł postęp nauki, ale być może będziemy je pamiętać także ze względu na coś skromniejszego: jako chwilę, w której ludzkość – uświadamiając sobie, że zasoby Ziemi nie są nieskończone i może żałując lat grabieżczego postępowania – osiągnęła z przyrodą stan rozejmu. Po raz pierwszy od świtu epoki przemysłowej doszło – przynajmniej na Zachodzie – do zawieszenia broni między siłami wzrostu gospodarczego i siłami zachowania natury. Oto wielkie pytanie początku wieku: czy to zawieszenie broni się utrzyma. Dzisiejsze 6 mld mieszkańców wzrośnie do 9 mld w 2050 r. tworząc nową presję na zasoby naturalne, żywność i mieszkania. Czy coś, co można ogólnie określić jako etykę zachowania środowiska naturalnego, dziś ograniczoną głównie do świata uprzemysłowionego, będzie rozszerzone na kraje biedniejsze, które uważają, że teraz ich kolej na uprzemysłowienie? Odkrywszy niegdyś, że możemy zmienić sposób, w jaki działa przyroda, przekonaliśmy się, że tym naszym możliwościom towarzyszy święty obowiązek przywrócenia tego, co dawniej niemal zniszczyliśmy do szczętu.