Anna Brzezińska: Żmijowa harfa. Wyd. superNowa. Warszawa 2000, s. 562
Książki z gatunku fantasy rozgrywające się w półbaśniowym średniowieczu, gdzie rzeczywistość i fantazja splatają się tworząc świat pełen niebezpieczeństw, stopniowo opanowują rynek księgarski. Po ogromnym sukcesie powieści Andrzeja Sapkowskiego przyszedł czas na jego następców. „Żmijowa harfa”, najnowsza powieść Anny Brzezińskiej, to kontynuacja „Zbójeckiego gościńca”, debiutu pisarki, który od razu przyniósł jej popularność w kręgach polskich miłośników fantastyki.
Brzezińska w odróżnieniu od Sapkowskiego unika gier słownych i nawiązujących do naszej rzeczywistości dowcipów. Pisze prozę poważną, przypominającą dawne sagi rycerskie, a świat, jaki tworzy, jest koherentny i logiczny. Mamy tu wymyśloną od podstaw mitologię i religię, wierzących w nią kapłanów, łamiących zakazy możnowładców i kilka szlachetnych rodów, których zatargi sięgają kilka pokoleń wstecz. Mieszczańskie grody, niedostępne klasztory i górskie świątynie łączy sieć gościńców, którymi to podróżują znani z poprzedniego tomu sagi bohaterowie – poszukująca swojego przeznaczenia księżniczka Zarzyczka i jej kompania. Na tych gościńcach właśnie, przy ogniskach obozowisk i w przydrożnych karczmach usłyszeć można niejedną opowieść o bogach, ludziach i przeznaczeniu.
Dominika Materska
[warto mieć w biblioteczce]
[nie zaszkodzi przeczytać]
[tylko dla znawców]
[czytadło]
[złamane pióro]