Uderza, że reprezentacja tych, którzy mieli państwową wejściówkę, jest tym razem o wiele liczniejsza. Wprawdzie na pozycję lidera, dzięki wchłonięciu Centertela, wróciła Telekomunikacja Polska SA, ale wiele kolejnych, poczesnych miejsc zajmuje przemysł ciężki. Najłatwiej do pieniędzy dochodzą branże przestarzałe, o których trudno powiedzieć, że ciągną resztę gospodarki. Raczej odwrotnie. Pod tym względem jest gorzej niż w poprzednim zestawieniu najbogatszych.
Winę za to zamieszanie w klubie ponosi jednak tym razem rynek. W 2004 r. bardzo bowiem wzrosły światowe ceny ropy, stali, a także węgla, koksu i – w konsekwencji – energii. Droga ropa i wysokie marże napędziły łatwych pieniędzy PKN Orlen, ale także jego konkurentom – Grupie Lotos czy BP Polska. Wywołany przez chińskie inwestycje popyt na stal wywindował też ceny węgla i koksu. Zdrożała na światowych giełdach miedź. I oto znów, jak przed laty, można odnieść wrażenie, że polska gospodarka rozwija się głównie dzięki surowcom.
Patrząc na listę, nie sposób nie zauważyć, że niektóre spółki węglowe (Jastrzębska, Katowicki Holding Węglowy) znajdowały się na liście najbogatszych także w poprzedniej edycji, gdy „syndrom chiński” nie był jeszcze tak odczuwalny. Wtedy był to jednak przede wszystkim księgowy zabieg – państwo po raz kolejny umorzyło kopalniom wielkie długi, a te ostatnie wpisały je sobie w rubryce „zysk”. W obecnym rankingu podobnie zrobiły niektóre spółki podzielonych Polskich Kolei Państwowych, co stało się powodem nieuzasadnionej ich obecności na liście 50 najbogatszych. Optymistycznym akcentem jest to, że po raz pierwszy od początku transformacji większość spółek zapłaciła naprawdę podatek dochodowy (CIT).