W zamyśle Jana Pawła II pielgrzymka do miejsc świętych, z którymi wiąże się pamięć wydarzeń historii zbawienia, ma być wydarzeniem o charakterze czysto religijnym. „Kościół... nie może zapominać o swoich korzeniach; przeciwnie, musi do nich nieustannie powracać, aby pozostać w pełni wiernym zamysłowi Bożemu” – pisał papież w liście z 29 czerwca 1999 r. Pamiętać o korzeniach to tyle, co być radykalnym (od łacińskiego radix, czyli korzeń). Chrześcijaństwo Jana Pawła II jest właśnie radykalne – nie fundamentalistyczne ani rozmyte. Każda religia znajduje duchową siłę w swoim doświadczeniu podstawowym, do którego powracają wszelkie nurty odnowy głosząc program powrotu do źródeł. Jubileusz chrześcijaństwa nie jest dla papieża okazją do spektakularnej serii kościelnych ceremonii, ma być wielkim przeżyciem wewnętrznym, powrotem do początków. Z tą intencją udaje się śladami historii, chce dotknąć ziemi przodków we wierze, przede wszystkim ziemi Jezusa z Nazaretu.
Papież nie jest religijnym przywódcą ludzkości, ale niewątpliwie jest wielkim świadkiem nieustającej aktualności przesłania, jakie niosą wielkie tradycje religijne także i dla współczesnego człowieka. To przecież on zaprosił przed laty do Asyżu przedstawicieli różnych tradycji, aby we wspólnej modlitwie i medytacji znaleźli wspólnotę ducha. Jestem głęboko przekonany, że „duch Asyżu” znajdzie swoje przedłużenie w dniach papieskiej modlitwy w miejscach świętych. Przecież będzie odwiedzał miejsca święte Starego Testamentu; pisał we wspomnianym liście: „pragnę w ten sposób ukazać, że Kościół ma świadomość nierozerwalnej więzi łączącej go ze starożytnym ludem Przymierza. My także nazywamy Abrahama naszym ojcem w wierze”. Nie są to słowa kurtuazyjnej uprzejmości, raczej słowa żarliwego wyznania wiary – chrześcijaństwo nie mogłoby istnieć, gdyby oderwać je od historycznych i religijnych korzeni wiary Izraela.