Umarł 27 lipca 2022 r. Miał 94 lata. Kiedy kilka tygodni temu przywieziono go do szpitala w stanie ciężkiego udaru, lekarze, kręcąc głowami, musieli mu wystawić zwolnienie z pracy. Profesor niemal do ostatnich chwil swego długiego życia był czynny zawodowo, pracował w Instytucie Nauk Ekonomicznych i w Komitecie Prognoz Polska 2000 Plus Polskiej Akademii Nauk. Ostatnią swoją książkę, „Ekonomiczne i społeczne skutki przesileń cywilizacyjnych”, wydał w ubiegłym roku. Pracował nad kolejną. W sumie opublikował, w Polsce i za granicą, ponad 300 prac naukowych i z górą 600 artykułów popularnonaukowych w czasopismach ekonomicznych. Wypromował ponad 30 doktorów, w tym czterech cudzoziemców.
Pracował i wykładał w wielu instytucjach naukowych, w Polsce i na świecie. Samo ich wymienienie może przyprawić o lekki zawrót głowy. Prócz Polskiej Akademii Nauk, Uniwersytet Warszawski, Szkoła Główna Planowania i Statystyki, Spółdzielczy Instytut Badawczy, Wyższa Szkoła Bankowości, Finansów i Zarządzania, gdzie w latach 1995–2008 był rektorem. Za granicą prowadził zajęcia dydaktyczne między innymi na uniwersytetach w Berlinie, Hamburgu, Monachium, Norymberdze, Wiedniu, Bazylei, Tokio, Moskwie i Petersburgu. W latach 1983–87 był konsultantem Uniwersytetu ONZ w Tokio, a w latach 2005–07 członkiem Komisji ds. Rozwoju Unii Europejskiej. Można by jeszcze tę listę ciągnąć, starczyłoby na parę życiorysów.
Równie imponujący jest zakres dziedzin, którymi się zajmował. Pracował zarówno nad zagadnieniami rozwoju i prognozowania gospodarczego, transformacji systemowej, globalizacji, jak i funkcjonowania sektora publicznego i spółdzielczości. We wszystkich tych obszarach był uznanym ekspertem, z renomą międzynarodową. Rzecz charakterystyczna – bardzo interesowały go aspekty społeczne i kulturowe procesów ekonomicznych.