Wszyscy wiemy, że Polak i Węgier to „dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki”. Ale czy sąsiedzi? Od chwili narodzin i ukształtowania się na przełomie X/XI w. obu państw, polskiego i węgierskiego, aż do drugiej połowy XVIII w. miały one wspólną, praktycznie stałą granicę. Potem Rzeczpospolita zniknęła z mapy, a gdy się odrodziła w XX w., między Polską a Węgrami w ich nowych kształtach terytorialnych pojawiła się Słowacja (w składzie Czechosłowacji, obecnie jako odrębne państwo).
Zatem jednak sąsiedztwo, i to bardzo stare. Ale czy wspólnota losu i pokrewieństwo dusz – sugerowane przez porzekadło? Zwolennicy tezy o odwiecznej przyjaźni Polaków i Madziarów ułożą długą listę przykładów silnych związków, także dynastycznych. Ale zarazem można ułożyć równie długą listę przykładów na sąsiedztwo złe lub wręcz wrogie.
Nie zmienia to faktu, że ostatecznie można mówić o historycznie silnych związkach polsko-węgierskich nacechowanych szorstką przyjaźnią.
Przyjrzymy się, jak sąsiedztwo Polaków i Węgrów wyglądało przez stulecia. Zapraszamy do lektury.
Tytuł ukaże się w dobrych punktach sprzedaży prasy. Liczyć będzie 116 stron. Do kupienia także na sklep.polityka.pl.