DOKTRYNA LEGIZMU. Cesarstwo powstało w brzęku oręża i w strugach krwi jako dyktatura wręcz doskonała. Wszystkie państwa chińskie Krainy Środka i sinityczne z peryferii zostały zjednoczone drogą podbojów przez półbarbarzyńskie państwo Qin z dalekich peryferii zachodnich, przywykłe do toczenia walk z plemionami koczowniczymi. Znaczącą część jego mieszkańców stanowiły sinizujące się ludy prototureckie. Kluczową rolę w jego sukcesach odegrało przyjęcie doktryny politycznej legizmu, który można określić jako teorię despotii doskonałej i państwa zmilitaryzowanego. Nieustanne toczenie wojen i podboje miały – według teoretyków tej idei – nie tylko rozszerzać terytorium i bogacić państwo, ale także umacniać je wewnętrznie, gdyż ludzie mieli się w nim zajmować tylko rolnictwem i wojowaniem, podczas gdy kupców, filozofów i wszelkich osobników intelektualnie rozbudzonych traktowano jako szkodników społecznych. Podobnie potępiano literaturę, sztuki i zamiłowanie do piękna, jak też wszelkie cnoty moralne jako szkodliwe dla państwa. Mieszkańcy mieli nawzajem donosić na siebie, zobowiązani do tego odpowiedzialnością zbiorową, motywowani obawą surowych kar oraz nagrodami. Ludzie powinni być silni, lecz głupi, by łatwo było nimi rządzić.
W reformach Qin brali udział liczni uczeni, shi, zwolennicy legizmu, ściągający tam z wielu państw chińskich. Kluczową postacią był Shang Yang (359?–338 p.n.e.).
YING ZHENG. Ying Zheng, który zasłynął później jako Pierwszy Cesarz Dynastii Qin – Qin Shihuangdi – obejmował władzę w państwie zaprawionym w bojach i z potężną armią oraz nadzwyczaj nowoczesnym na owe czasy, administrowanym przez dość profesjonalną biurokrację.