Pomocnik Historyczny

Kirkut

Walter J. Pilsak / PantherMedia

Kirkut to nazwa używana najczęściej na określenie cmentarza żydowskiego (hebr. bejt-olam, bejt-kwarot, bejt-almin; jid. bejsojlem). Zgodnie z tradycją jest miejscem nienaruszalnym, a zarazem nieczystym (dla kapłanów). Dlatego według przepisów talmudycznych powinien znajdować się co najmniej 50 łokci (ok. 25 m) od najbliższej zabudowy. W praktyce sytuowano go poza murami miejskimi. Dawniej oddzielne kwatery zakładano dla kobiet, mężczyzn i dzieci, przy czym panny chowano oddzielnie od mężatek, złoczyńców separowano od pobożnych, samobójców grzebano pod ogrodzeniem, a odszczepieńców od wiary – za nim.

Tradycyjnym typem nagrobka jest macewa – prostokątna płyta, zamknięta półkoliście lub trójkątnie, na której w górnej części umieszczano płaskorzeźby z motywem złożonych do modlitwy rąk, dzbanka, księgi, świecznika lub lwów. Osoby zasłużone, np. rabinów i cadyków, chowano w kaplicach grobowych zwanych ohelami.

Zgodnie z obyczajem, Żydzi odwiedzają groby krewnych w miesiącu elul (przypada na sierpień/wrzesień), a rodziców także w rocznicę ich śmierci, kładąc na grobach małe kamyki. W miejscu pochówku męczenników za wiarę lub sławnych cadyków pobożni Żydzi składają kwitele – kartkę z prośbą oraz własnym imieniem i imieniem matki.

Najsłynniejszy cmentarz żydowski znajduje się na zboczach Góry Oliwnej w Jerozolimie. Panuje przekonanie, że tam pogrzebani znajdują się najbliżej miejsca Sądu Ostatecznego i po zmartwychwstaniu nie będą zmuszeni przemieszczać się podziemnymi korytarzami z odległych miejsc.

Pomocnik Historyczny „Historia Żydów polskich” (100070) z dnia 01.04.2013; Polin; s. 34
Reklama