Fenomenem kultury żydowskiej tworzonej na ziemiach polskich była jej trójjęzyczność (hebrajski, jidysz, polski).
Trójjęzyczność. Pojawienie się odmiennych propozycji ideowych, różnych od religijnego fundamentu, który przez całe wieki był spoiwem tożsamości żydowskiej wspólnoty w diasporze, przyczyniło się do coraz bardziej wyrazistego kształtowania żydowskiej kultury świeckiej. Od XIX w. – wraz z prądem asymilacji – artyści żydowscy decydowali się na wybieranie polszczyzny jako języka nowoczesnej literatury. Równolegle tworzona była świecka literatura w języku jidysz oraz literatura nowohebrajska.
