W podręcznikowym przekazie nadanie chrześcijaństwu statusu religii państwowej łączy się z osobą cesarza Konstantyna Wielkiego. Było to jednak zjawisko rozłożone w czasie, a definicja państwowości religii była daleko inna od dzisiejszych znaczeń.
Rodzina. Ten, którego imieniem otwieramy nową epokę w dziejach chrześcijaństwa, Flawiusz Waleriusz Constantinus (Konstantyn), przyszedł na świat w 272/273 r. jako syn wysokiego oficera Flawiusza Waleriusza Constantiusa (Konstancjusza) i Heleny, kobiety niskiego pochodzenia, być może jego konkubiny, a nie małżonki. W 293 r. ojciec Konstantyna został mianowany jednym z czterech władców rządzących imperium. Helena znikła z jego otoczenia, Konstancjusz zawarł małżeństwo z Teodorą, córką lub pasierbicą swego cesarskiego kolegi Maksymiana.
Pomocnik Historyczny
„Ziemskie dzieje Kościoła”
(100101) z dnia 17.11.2015;
Temat z okładki;
s. 31
Oryginalny tytuł tekstu: "Religia cesarzy"
