Felix zu Schwarzenberg (1800–52)
Książę, wojskowy, dyplomata, karierę zrobił w czasie Wiosny Ludów. Protegowany Klemensa von Metternicha, jego następca (premier w latach 1848–52). Doprowadził do abdykacji Ferdynanda I i objęcia tronu przez Franciszka Józefa. Cesarz od niego uczył się taktyki politycznej. Wszechwładny, bez skrupułów.
Franciszek Stadion (1806–53)
Współtwórca reformy agrarnej, w imieniu cesarza Ferdynanda I wprowadził uwłaszczenie. Najpierw w Galicji, przekonując masy wiejskie, że to sam dobry cesarz zniósł pańszczyznę. Po objęciu rządów przez Franciszka Józefa jego minister spraw wewnętrznych, główna postać ówczesnego rządu, współautor konstytucji z 1849 r.
Karol von Grünne (1808–84)
Hrabia, adiutant cesarza w stopniu generała, konserwatysta. Stracił pozycję po klęsce cesarza w kampanii włoskiej. Swoją dymisję skomentował: „Dla panujących usuwanie najlepszych współpracowników jest rzeczą równie łatwą jak zmiana rękawiczek”.
Aleksander von Bach (1813–93)
Minister sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Rozbudował administrację, dążył do unifikacji wszystkich prowincji cesarstwa i zatarcia ich odrębności narodowych. Rozbudował aparat policyjny, powołał żandarmerię. Konserwatysta. Stracił pozycję po klęsce cesarza w kampanii włoskiej.
Leo Thun (1811–88)
Hrabia, kierował od 1849 do 1860 r. sprawami wyznań i oświaty. Mawiano złośliwie, że skutkiem jego reformy „przestępstwo się zdarzyło – wyznanie oświatę zabiło”, ale stworzony przez niego system szkoły średniej obowiązywał przez blisko stulecie, a galicyjskie gimnazja uzyskały pod koniec XIX w.