Praprzodkowie. Są różne przyczyny wyganiające człowieka z siedliska, skazujące go na niewygody wędrówki i niepewność jutra – klęski naturalne, degradacja środowiska, przeludnienie oraz zmiany klimatu, powodujące nieurodzaj, głód i wojny z niedożywionymi pobratymcami. W efekcie większa część dziejów ludzkości to jedna wielka tułaczka. Po części dlatego, że mobilność była wpisana w życie podążających za zwierzyną myśliwych, ale i po pojawieniu się rolnictwa człowiek przywiązywał się do jednego miejsca na krótko, ponieważ rabunkowa gospodarka zmuszała go do stałego szukania nowych pastwisk i żyznych pól. Gdyby nie determinacja i umiejętności adaptacyjne hominidów, nigdy nie zasiedliliby oni wszystkich kontynentów.
Długo sądzono, że pierwszym Europejczykiem był homo erectus, który pokonał Cieśninę Gibraltarską około miliona lat temu. Pogląd ten zweryfikowano po odkryciu w 1991 r. w jaskini Dmanisi w Gruzji liczących 1,8 mln lat kości homo georgicusa. Ponieważ odkrywanych szczątków tego hominida nie przybywa, nadal za najbardziej praeuropejskiego uchodzi najliczniej reprezentowany na kontynencie neandertalczyk. Pojawił się on na ziemiach Europy ok. 400 tys. lat temu, zdominował je, by pod koniec swej bytności współistnieć z kolejnym przybyszem, czyli z homo sapiens.
Bezpośredni genetyczni przodkowie dzisiejszych Europejczyków dotarli na kontynent ok. 45 tys. lat temu; wraz ze śmiercią ostatniego neandertalczyka, jakieś 20 tys. lat później, stali się jedynymi lokatorami, tworząc rodzaj pierwszej i jedynej paneuropejskiej wspólnoty. Ale tylko na początku i na pierwszy rzut oka, bo mimo że wszyscy łowcy prowadzili podobny tryb życia, ze względu na różnice geograficzne uganiali się za innymi zwierzętami, co z czasem doprowadziło do pojawienia się różnic w używanych narzędziach, na podstawie których są wydzielane kultury archeologiczne.