Rodzina ponad wszystko. W opowiadaniu „Historia rozbitka” z czasów XII dynastii bohater spotyka boga-węża, który mu obiecuje: „Przytulisz jeszcze dzieci, żonę ucałujesz i ujrzysz dom swój, a to piękniejsze niż wszystko”. Z doniesień antycznych kronikarzy, ale i z egipskich biografii, listów i nauk wynika, że starożytni Egipcjanie niezwykle cenili sobie rodzinę. Była kluczowa dla ludzkiej egzystencji – dawała ciepło i bezpieczeństwo za życia, a po śmierci gwarantowała godny pochówek, czyli nadzieję na odrodzenie w zaświatach i życie wieczne. To dlatego wielu małżonków kazało się pochować we wspólnym grobie, na ścianach przedstawiali się razem przy symbolach sugerujących uczucia, a nawet akt miłosny, który też był niezbędny, by narodzić się na nowo.
Z nauk mędrców wynika jednak, że znalezienie dobrej partnerki graniczyło z cudem, gdyż w ich oczach kobiety miały złą opinię – były swarliwe, zazdrosne, podstępne. Ptahhotep radził zamożnym mężczyznom: „Jeśli jesteś doskonały, załóż dom i miłuj w nim żonę swoją, jak przystoi: żyw ją i odziewaj – olejki to dla niej lekarstwo. Raduj serce jej, póki żyjesz, a będzie glebą żyzną dla swojego pana”. A Ani uważał, że ze związkiem nie należy zwlekać: „Weź sobie żonę, gdy tylko wydoroślejesz, żeby ci urodziła syna, dopóki jeszcze jesteś młody. Poważany jest bowiem tylko człowiek z liczną rodziną”. Jeśli już udało się znaleźć żonę płodną, młodą, ładną, zamożną i posłuszną, zalecano, by dbać o nią jak o skarb. Życie rodzinne mogło być rajem albo piekłem, wszystko zależało od kobiety lub – w przypadku zamożnych mężczyzn – kobiet.
Bez wesel, ale z rozwodami. Nie zachowały się staroegipskie akty ślubu, choć sporo jest dokumentów z procesów rozwodowych.