Lokalizacja i specjaliści. Decyzję o miejscu budowy swojego grobowca faraon podejmował zazwyczaj w pierwszym roku panowania, biorąc pod uwagę umiejscowienie pochówków poprzedników, symboliczne relacje topograficzne, położenie swojej rezydencji, a także dostępność terenu i jego charakter geologiczny.
Bezpośrednio przy budowie największych piramid pracowało 20–30 tys. ludzi. Dużo więcej było zatrudnionych w całym kraju do logistycznej obsługi przedsięwzięcia: w kamieniołomach, transporcie, produkcji żywności i narzędzi. Budową zajmowali się – wbrew obiegowym przekonaniom – nie niewolnicy, lecz wykwalifikowani fachowcy: kamieniarze, specjaliści od transportu i montażu elementów konstrukcyjnych. Byli oni podzieleni na zespoły, a pracami kierowali nadzorcy, brygadziści i kontrolerzy. Nad całością czuwał szef wszystkich prac królewskich, czyli naczelny architekt. Robotnicy byli kwaterowani w specjalnie zaprojektowanych osadach. W Gizie amerykańska misja archeologiczna odkryła całe miasto budowniczych piramid, z warsztatami, piekarniami i przetwórniami rybnymi. Badania szkieletów pochowanych tam ludzi dowiodły, że byli nie tylko dobrze odżywiani, ale także mieli opiekę lekarską.
Plany i miary. Istotnym źródłem naszej wiedzy są tzw. dipinti budowlane, napisy namalowane ochrą na blokach egipskich budowli, podające nie tylko imiona królów, nazwy zespołów robotników i daty, ale także wymiary bloków i dane konstrukcyjne. Budowa odbywała się według szczegółowych planów i szkiców, które rysowano na papirusie lub wapiennych ostrakonach. Posługiwano się również modelami. Podstawową miarą stosowaną w architekturze był łokieć (meh = 52,5 cm), który dzielił się na siedem dłoni (szesep = 7,5 cm), zaś każda dłoń na cztery palce (dżeba = 1,875 cm).