Bartłomiej Radosz i jego fascynacja niedoskonałością.

Maluję niedoskonałość, bo od zawsze jest ze mną – mówi Bartłomiej Radosz. – od dziecka choruję, stąd uporczywe przyglądanie się ciałom, wrażliwość na ich wygląd. Ciekawi mnie też, dlaczego ludzie ładni, a nawet obdarzeni ponadprzeciętną urodą, uważają, że to za mało. Chcą być idealni. Swoją twórczością nawiązuję do tych napięć między pięknem a brzydotą.

Rok 2023 był dla Pana pomyślny. Finał bielskiego Biennale Malarstwa, duża indywidualna wystawa w Łodzi. Sprzedał Pan na niej wszystkie obrazy. Zrobiło się miejsce na nowe...
Mogę powiedzieć, że wszedłem w nowy rok z nową energią twórczą, wręcz mnie ona rozpiera. Pojawiło się mnóstwo pomysłów, mam wiele planów. Pracuję już nad kolejnymi cyklami. Przyznam, że nie spodziewałem się tak pozytywnego przyjęcia przez krytykę i publiczność. Przecież do malarstwa wróciłem po długiej przerwie, w pandemii. Nie mając nic innego do roboty, w piwnicy krakowskiego bloku, gdzie zamieszkaliśmy z żoną, urządziłem pracownię. Rozstawiłem sztalugi i się zaczęło.

Od czego konkretnie?
Zacząłem malować to, co nagromadziło się w mojej wyobraźni i pamięci przez te lata, kiedy zrezygnowałem z malarstwa. Podjąłem taką decyzję, gdyż poza tworzeniem moim wielkim marzeniem było założenie rodziny. Chciałem jak najszybciej zdobyć finansową niezależność, więc po kilku próbach w zawodzie, postanowiłem go zmienić. Ukrywając, że jestem absolwentem ASP, ukończyłem szkołę zawodową, aby podjąć pracę w budowlance. Ale w pandemii skończyły się zamówienia na remonty. Wróciłem więc do swojej największej pasji i tematu, który od lat mnie fascynuje.

dzięki uprzejmości Bartłomieja RadoszaObrazy nie muszą się podobać, mają jednak poruszać. Są bez tytułów, bo zdaniem artysty nazbyt często sugerują interpretację. Praca (2023) poświęcona zmaganiu się z narzucanymi kanonami piękna, konfrontacji z pop-ideałami.

Czyli niedoskonałość, choroba, brzydota. Dlaczego właśnie one?
Wiele czasu spędzam w szpitalach, moją rzeczywistością jest choroba. Jej aspekty fizyczne, biologiczne, psychiczne. Nieraz doświadczyłem odrzucenia, dystansu, niechęci. Ale i ja tak reagowałem wobec innych chorych. Bo ludzie odruchowo odwracają głowę na widok zmian skórnych, deformacji. Dziś jest lepiej z akceptacją dla chorób i niedoskonałości, bo wiele znanych osób przyznaje się do nich. Oswajamy temat, ale wciąż wolimy go unikać, „nie widzieć”.