Jak wykształcić w sobie gust różnicujący ogląd rzeczy, zdolność widzenia tego, co ma wartość?
Od blisko 20 lat współpracuję z kolekcjonerami i zauważyłem, że obok samorodnych talentów, ludzi, którzy czują i widzą więcej, większość uwrażliwia się na sztukę poprzez kontakt z nią, zdobywanie wiedzy, rozmowy z ekspertami. Anda Rottenberg fenomenalnie to ujęła: „Widzisz to, co wiesz”. W miarę nabywania doświadczeń wychodzimy poza wrażenia estetyczne, zaczynamy interpretować prace, dostrzegać ich historię. Kolekcjonerstwo to jedyny pozytywny snobizm, jaki znam. Pozwala rozwijać własne kompetencje i nawiązywać relacje z innymi – sztuka to most, który łączy dzięki uniwersalności przekazu.
DESA ma pomysł na oswajanie ze sztuką.
To zawsze było naszą misją. Ciągle edukujemy i staramy się robić to nie z pozycji mentorów, historyków sztuki, ale ciekawostkowo, w przystępny sposób. W tematykę aukcji, za kulisy twórczości wprowadzają wydawane przez nas katalogi. To prawdziwe kompendium wiedzy, do tego na najwyższym poziomie edytorskim. Szereg działań prowadzimy też w internecie, nasza strona to bogactwo treści: filmy, artykuły, poradniki, podcasty, przygotowywane przez 150 pracowników.
Przymierzamy się do własnej kolekcji. Jakie założenia pozwolą nam uniknąć chaosu?
Dobrze jest mieć myśl przewodnią, odpowiedzieć sobie na pytanie, z jakimi pracami jest nam emocjonalnie po drodze. To przecież będą zbiory, z którymi zamieszkamy, i byłoby dobrze, żebyśmy lubili na nie patrzeć. Do kogo np. Pani jest blisko?
Do Teresy Pągowskiej, niezwykle zmysłowej, kolorowej.
Czyli mówimy o awangardzie powojennej. Mamy punkt wyjścia. Takie malarstwo można w ciekawy sposób obudowywać, np. pracami innych artystek w tej estetyce czy też obrazami grupy, z którą Pągowska była związana. To dobry wstęp do kolekcji sztuki feministycznej, bardzo na czasie. Ile osobowości, tyle pomysłów na zbiory. Mam klienta, który wybiera wyłącznie prace powstałe w roku, kiedy przyszedł na świat. Inny rozgląda się za obrazami żydowskich artystów, ofiar holocaustu. Z czasem te zbiory ewoluują, bywa, że zmieniają kierunek, co też jest ciekawe. Ja np. równolegle rozwijam trzy pasje i kolekcje, jedną z nich są platery art déco, zainteresowanie odziedziczone po mojej genialnej prababce.
Niektórzy myślą, że tworzenie domowej galerii to poważne nakłady finansowe, przedsięwzięcie tylko dla wybranych.
Nie trzeba mieć milionów, by kolekcjonować. Możemy postawić na plakaty, grafiki, plansze komiksowe czy fotografię artystyczną. Poza tym wciąż są jeszcze autorzy nie odkryci, zwłaszcza w polskiej sztuce powojennej. Warto zaglądać na aukcje sztuki współczesnej, analizować i kalkulować.
Można liczyć na szybki zwrot z inwestycji?
Podam przykład: prace Jana Dobkowskiego do niedawna wyceniano na 30–40 tys. zł. W ciągu półtora roku wzrosły nawet do 200 tys. zł. Jeżeli więc mamy do czynienia z uznanym artystą, który tworzył w latach 60.–80. i możemy nabyć jego dzieła za kilkanaście tysięcy złotych, to znak, że tendencja zwyżkowa przed nimi. Jest tylko kwestią czasu, kiedy dostrzeże ich rynek.
Dużo mówi się teraz o sztuce cyfrowej. To już rewolucja?
Na tym rynku jeszcze nigdy nie udał się żaden nagły przewrót. Zmiany następują stopniowo. W ubiegłym roku jako pierwszy dom aukcyjny w tej części Europy wystawiliśmy zdigitalizowany obraz w formie NFT na tradycyjnej aukcji. Była to ikoniczna praca Pawła Kowalewskiego z formacji artystycznej Gruppa. Dzieło uległo zniszczeniu w latach 90., ale udało się je odzyskać w formie pliku komputerowego. Planujemy kontynuować licytacje wirtualnych dzieł sztuki, opatrzonych certyfikatem NFT, bo widzimy spore zainteresowanie nimi. Powstają już kolekcje sztuki zdigitalizowanej. Ten trend może się rozwinąć. Dlatego tak istotne jest spojrzeć teraz na rynek analogowy, jak został wymodelowany przez lata, i zastanowić się, co można mu zaimplementować w sferze cyfrowej.
Rozmawiała Małgorzata Tomczyk
***
Rewolucja w projektowaniu telewizorów zaczęła się 14 lat temu. Najpierw stawały się płaskie, minimalizowano ramki, które zaczęły znikać, aż pozostał tylko ekran – z czasem on także stał się wyzwaniem. Jego czarna, lśniąca niczym lustro powierzchnia nie zadowalała estetów. Stąd pomysł, by ekran stał się przestrzenią, którą można zagospodarować, prezentując na nim własne zdjęcia lub ulubione malarstwo czy grafikę. W ciągu ostatnich 3 lat w Samsungu zrobiono wszystko, żeby ten kontakt z dziełami sztuki był jeszcze bardziej satysfakcjonujący. Przełom dokonuje się teraz – wraz z pojawieniem się ekranów ze specjalną Matową Powłoką. Oglądając obraz, widzimy dokładnie jego fakturę, każde pociągnięcie pędzla. The Frame oferuje wiele, by zadowolić koneserów. To nie tylko dostęp do blisko 1600 arcydzieł z kolekcji prestiżowych muzeów i galerii, ale także minimalistyczna konstrukcja, możliwość wyboru passe-partout (zarówno koloru, jak i rozmiaru), ramki (również w wielu barwach) montowane na magnes, by dopasować je do stylu wnętrza. Możemy ustawić telewizor na trójnogu, na nóżkach na komodzie, zainstalować dzięki specjalnemu systemowi płasko przy ścianie.
Cieszy nas również obecność The Frame w salonach wystawienniczych. W DESA Unicum zagościł na stałe, by prezentować obrazy z wystaw i aukcji „Młoda Sztuka”. Wygląda na to, że doskonale wpisuje się w trendy i ułatwia dostęp do sztuki w jej cyfrowej postaci.
Samsung The Frame dowodzi, że ekran może prezentować się bardzo efektownie i być nie tylko oknem do świata rozrywki czy informacji.